انتخاب ژنومی، روشی برای پیش بینی ارزش های اصلاحی، با استفاده از شمار زیادی نشانگر است. با این وجود هزینه فراوان ژنوتیپ كردن تعداد زیادی حیوان برای تعداد زیادی نشانگر، كاربرد گسترده انتخاب ژنومی را محدود می كند. به همین منظور نیز پژوهشی بومی انجام شده است که هدف این مطالعه، بررسی اثر استفاده از تراكم كم تا متوسط نشانگرها بر صحت ارزیابی ژنومی با استفاده از مدل rrBLUP بود.
در صفات با وراثت پذیری متوسط (20 درصد) افزایش تعداد نشانگرها بر صحت ارزیابی ژنومی تاثیر نداشت. در صفات با وراثت پذیری بالا (40 درصد) افزایش تعداد نشانگرها در تراكم های كم (QTL 125) صحت ارزیابی ژنومی را افزایش داد،
در این پژوهش ابتدا صفات با وراثت پذیری 10، 20 و 40 درصد شبیه سازی شد. ژنوم شبیه سازی شده دارای 25 جفت كروموزوم بدنی، هركدام با طول یك مورگان بود. شمار نشانگرها روی 25 كروموزوم، برابر با 12 هزار 500، 27 هزار و 500 و پنجاه هزار نشانگر بود كه در آنها 125، 250، 500 و 1000 QTL در طول كروموزوم ها توزیع تصادفی شدند.
شایان ذکر است که میانگین حداقل مربعات صحت برآوردهای ژنومی، بین سطوح متفاوت وراثت پذیری و بین تراكم های متفاوت نشانگرها، متفاوت بود. برای نمونه در صفات با وراثت پذیری كم (10 درصد)، افزایش تعداد نشانگرها در تراكم های كم (250) یا زیاد (1000)QTL بر صحت ارزیابی ژنومی تاثیر نداشت، اما در تراكم های متوسط QTL 250 و 500QTL صحت ارزیابی ژنومی را افزایش داد.
در صفات با وراثت پذیری متوسط (20 درصد) افزایش تعداد نشانگرها بر صحت ارزیابی ژنومی تاثیر نداشت. در صفات با وراثت پذیری بالا (40 درصد) افزایش تعداد نشانگرها در تراكم های كم (QTL 125) صحت ارزیابی ژنومی را افزایش داد، اما در تراكم های متوسط یا زیاد (QTL 250، 500 و 1000) بر صحت ارزیابی ژنومی تاثیر نداشت.
منبع: هادی آتشی، نرجس گرگانی فیروزجاه، 1394. مطالعه اثر افزایش شمار نشانگرها بر صحت ارزیابی ژنومی با استفاده از روش rrBLUP، مجله علوم دامی ایران، سال چهل و ششم، شماره 2.
No tags for this post.