به گفته محققان، دوزهای کوچک "متیلن بلو" می‌تواند آسیب وارده به سلول‌ها توسط نقص ژنتیکی را که باعث پیری زودرس می‌شود، خنثی کند.
پیری زودرس یک بیماری ژنتیکی نادر، بدنام و غم‌انگیز است که جوانان به آن مبتلا می‌شوند. علائم این بیماری در افراد معمولا در سال اول زندگی نمایان می‌شود که همه ی علائم آن به جز سرعت پیشروی شبیه به پیری طبیعی است. لاغری، شکنندگی استخوان‌ها و مفاصل،چین و چروک پوست و ریزش مو از عوارض این بیماری است و افراد مبتلا معمولا با رسیدن به سن نوجوانی از دنیا می‌روند.
این بیماری توسط یک نقص در ژن کنترل تولید پروتئین lamin A رخ می‌دهد که این پروتئین بخشی از هسته سلولی زیر غشاء است.
به گفته دانشمندان در دانشگاه مریلند، سلول‌های سالم، یک بخش کوچک از هر مولکول lamin A را قطع می‌کنند که این کار به سلول‌ها اجازه می‌دهد تا عملکرد‌های آن را به درستی انجام دهند.
این گروه برای اولین بار موفق شد تا میزان تاثیرگذاری پیری زودرس بر میتوکندری را که نیروگاه سلول است، ثبت کند. لازم به ذکر است که پیری زودرس باعث متورم شدن، تکه تکه شدن و نقص میتوکندری می‌شود.
اما کشف بزرگتر دانشمندان در دانشگاه مریلند آن است که دوزهای کوچک متیلن بلو، که یک محلول رایج و ارزان است، می‌تواند نشانه‌های پیری زودرس را در کمتر از هشت هفته معکوس کند.
متیلن بلو برای اولین بار در سال 1876 تولید شد و به عنوان یک لکه باکتریایی برای درمان پلاک‌های پسوریازیس و بیماری‌های دیگر و در موارد مسمومیت سیانید استفاده می‌شود.
این ماده حتی برای تمیز کردن آکواریوم نیز استفاده می‌شود، به این دلیل که سمیت آن بسیار پایین بوده و به تخم ماهی‌ها صدمه نمی‌زند.
این گروه با کار بر روی سلول‌های فیبروبلاست انسانی کشف کردند که متیلن بلو، شکل سلول‌های آسیب دیده به دلیل پیری زودرس را در چند هفته به شکل عادی تغییر داده و تقریبا آنها را به طور کامل ترمیم می‌کند تا جایی که تشخیص آنها از سلول‌های سالم ممکن نیست.
محققان می‌گویند که متیلن بلو همچنین می‌تواند اثرات پیری طبیعی در سلول‌های سالم، از جمله آسیب به میتوکندری را معکوس کند. آنها اظهار کردند که گام بعدی، انجام آزمایش‌های شیمیایی بر روی مدل‌های حیوانی خواهد بود. اگر این نتایج موفقیت‌آمیز باشد، می‌تواند به عنوان یک درمان ارزان‌قیمت و همچنین در درمان‌های ضد‌پیری بدون نیاز به نسخه و لوازم آرایشی و مکمل‌های مغذی استفاده شود.
به گزارش ایسنا،این پژوهش در مجله Aging Cell منتشر شد.
No tags for this post.