با توجه به پیشرفت های انسان در زمینه علوم فضانوردی به صورت بدیهی مدت زمان زندگی انسان در فضا طولانی تر خواهد شد. برای نمونه در صورتی که انسان ها آماده سفر به مریخ شوند، می بایست مدت زمان بسیار طولانی را در خارج از جو کره زمین سپری کنند. حال نحوه طراحی محیط اقامت فضانوردان در طول این مدت می تواند بسیار دشوار و پیچیده باشد.
این پروژه شامل وصل کردن حسگرهای حرکتی بسیار کوچک در قالب مچ بند های سبک به تک تک کارمندان ایستگاه فضایی است. این کار موجب می شود تا متخصصان طراحی زیستگاه های فضایی بتوانند دریابند که چگونه هر بخش از ایستگاه بین المللی فضایی توسط ساکنان آن مورد استفاده قرار می گیرد.
اقامتگاه های فضایی باید دارای حداقل میزان فضای بی مصرف باشند تا بتوان وضعیت کلی پروژه را با ساخت نمونه ای سبک تر و در عین حال کارآمدتر، بهبود بخشید. با توجه به این که در حال حاضر تنها اقامتگاه اصلی بشر در خارج از کره زمین، ایستگاه بین المللی فضایی است، سازمان ناسا تحقیقات خود را از این ایستگاه آغاز کرده است.
به تازگی دانشمندان ناسا در همکاری با شرکتی به نام درپر (Draper) در حال آزمایش کردن ساختار حرکتی ساکنان ایستگاه بین المللی فضایی هستند. این پروژه شامل وصل کردن حسگرهای حرکتی بسیار کوچک در قالب مچ بند های سبک به تک تک کارمندان ایستگاه فضایی است. این کار موجب می شود تا متخصصان طراحی زیستگاه های فضایی بتوانند دریابند که چگونه هر بخش از ایستگاه بین المللی فضایی توسط ساکنان آن مورد استفاده قرار می گیرد.
به این ترتیب می توان بخش های پر مصرف این ایستگاه را شناسایی کرده و از بخش های کم مصرف آن تفکیک کرد تا بتوان در طراحی زیستگاه های بعدی از ساختار بهینه تری برای تخصیص فضا بهره گرفت. شایان ذکر است که پیش از این طراحی زیستگاه های فضایی بر پایه مترمربع مورد نیاز به ازای هر فرد انجام می شده است ولی پس از تحلیل داده های به دست آمده از این حسگرهای حرکتی می توان انتظار داشت که بخش هایی از ایستگاه بین المللی فضایی بعدی بسیار بزرگ تر شده و بخش های دیگری از آن تقریبا به حداقل مساحت برسند.
No tags for this post.