مهمترین کاربرد این ماده، تولید پانسمان هوشمند برای محافظت از زخم و دارورسانی به آن است.
این ماده ژلاتینی نوعی هیدروژل است که بخش عمده آن از آب تشکیل شده و به همین علت با پوست انسان سازگاری دارد و قادر است به سطوحی از جنس فلز، سیلیکون، شیشه و سرامیک بچسبد.
در ساختار این هیدروژل از پلیمرهای خاصی استفاده شده است که نواقص متداول هیدروژل ها از جمله انعطاف پذیری پایین آن ها را رفع می کند و به همین علت در هنگام حرکت بیمار، موجب ناراحتی او نمی شود.
محققان در جریان تحقیقات خود توانستند مولفه هایی از جمله سیم، تراشه های نیمه رسانا، لامپ های LED و حسگرهای گرمایی و همچنینی ایمپلنت هایی را که باید روی پوست یا درون بدن قرار گیرند، درون این هیدروژل تعبیه کنند.
وجه تمایز این پانسمان هوشمند با سایر نمونه های موجود در این است که وقتی یک حسگر، تغییری مانند افزایش غیرطبیعی دمای بدن را حس می کند، پانسمان می تواند به صورت همزمان داروهای موردنیاز را به محل مقتضی منتقل کرده و یکی از داروی های موجود را انتخاب کند و در یک بازه زمانی مشخص آن را به بدن بیمار برساند؛ بدین ترتیب امکان استفاده بلندمدت از این پانسمان هوشمند فراهم می شود.
یکی از کاربردهای بالقوه این پانسمان هوشمند، انتقال حسگرهای گلوکز به بدن و همچنین کاوشگرهای عصبی به سیستم عصبی و مغز انسان است. به گزارش ایرنا از ساینس، گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Advanced Materials منتشر شده است.
دارورسانی به زخم با پانسمان هوشمند
