ناتوانی در کنترل ادرار،کمردرد، بروزمشکلات حین راه رفتن وانجام فعالیتهای روزمره از عوارض این بیماری زنانه به شمار می‌آید وعلی رغم نقش شناخته شده زایمان طبیعی در بروز بیماری،نمی‌توان نقش سایر علل و عوامل از جمله انجام فعالیتهای سنگین و عوامل ژنتیک را دراین باره کتمان کرد.از آنجا که آمار شیوع این بیماری در کشور رو به افزایش است،پیشگیری از ابتلا به بیماری نقش بسیاری در کاهش این آمار دارد.
یک بیماری با عوارض متفاوت
دکتر لادن سیفی،متخصص زنان وزایمان در این خصوص گفت: افتادگی کف لگن در حقیقت فتق اعضای لگنی به دیواره واژن است. افتادگی «پرولاپس» انواع مختلفی دارد. اگر فتق در دیواره جلویی واژن صورت بگیرد،افتادگی مثانه ایجاد میشود و اگر فتق در دیواره پشتی واژن باشد ،به دلیل افتادگی رکتوم است ودر مواردی این افتادگی در قسمت خلفی واژن و کاملا بالا است که افتادگی روده را ایجاد می‌کند ودرنهایت پرولاپس ممکن است در ناحیه سقف واژن باشد که پس از هیسترکتومی ایجاد میشود.لازم به ذکر است که افتادگی ،دهانه رحم وگاهی کل رحم را دربرمی‌گیرد.
آمارجهانی چه می‌گوید؟
دکتر سیفی افزود: حقیقتا تعیین شیوع بیماری کار ساده‌ای نیست،زیرا در جوامع مختلف و مراجعین مختلف متفاوت است.لیکن بطورکلی برطبق آمار سال 2015 در آمریکا آمده است که شیوع بیماری در جهان حدود 3 تا 11درصد است.
لازم به ذکر است که یکی از عوامل خطرساز بیماری ،زایمان است. افرادی که حتی یک بار زایمان می‌کنند،چه زایمان طبیعی و چه سزارین چهار برابر افرادیکه اصلا حاملگی نداشته‌اند در معرض خطر هستند و افرادیکه دو بار زایمان داشته اند هشت برابر در معرض خطر هستندو معمولا درحاملگیهای بعدی شدت بیماری دیده نمی‌شود زیرا در حقیقت در دو حاملگی پیشین این مشکل صورت گرفته است.
علی رغم نقش شناخته شده زایمان طبیعی در بروزافتادگی لگن،نمی‌توان نقش سایر علل و عوامل از جمله انجام فعالیتهای سنگین و عوامل ژنتیک را دراین باره کتمان کرد.
احتمال افزایش خطر در زایمان طبیعی،چاقی وبلندکردن اجسام سنگین
دکتر سیفی با بیان این نکته که زایمان طبیعی دومین عامل خطرساز بیماری است افزود: در زایمان طبیعی شانس پرولاپس بیشتر از سزارین است. اما در حدی نیست که بگوییم برای جلوگیری از ابتلا به افتادگی در هر فردی لازم به انجام سزارین هستیم لیکن بطورکلی بی اختیار ادراری در خانمهایی که زایمان طبیعی دارند بیشتر از خانمهایی است که سزارین کرده‌اند.
وی افزود:افزایش سن عامل دیگری است که ریسک خطر را افزایش میدهد. بطوریکه هر 10 سال پس از 40 سالگی 40 درصد شانس پرولاپس بالا می‌رود. بنابراین در جمعیت پیر بیماری بیشتر است و یک دلیل شیوع بیماری در حال حاضر افزایش جمعیت افراد در سنین بالا نسبت به گذشته است زیرا همانطور که بافتهای قسمتهای دیگر بدن شل می‌شوند،ناحیه تناسلی هم دچار همین حالت میشود.
چاقی و اضافه وزن عامل مهم دیگری است که شانس خطر را بالا می‌برد. فردیکه اضافه وزن دارد دوبرابر بیشتر از فردیکه وزن طبیعی دارد،در معرض بیماری است.متأسفانه با کاهش وزن این حالت بهبودی پیدا نمی‌کند،هرچند از پیشرفت آن می‌کاهد.
یبوست مزمن و بلندکردن اجسام سنگین ،توارث وخارج کردن رحم از عوامل دیگری است که خطر ابتلا به بیماری را افزایش میدهد.
روشهای پیشگیری
این متخصص زنان درخصوص پیشگیری از بیماری گفت: طبیعی است که با شناخت عوامل خطرساز پیشگیری آسان میشود. اگرچه برخی از عوامل مانند:نژاد،وراثت واختلال بافت پیوندی قابل پیشگیری نیستند؛لیکن عوامل دیگر نظیر چاقی،بلند کردن اجسام سنگین و سایر فاکتورها قابل کنترل وپیشگیری هستند.
ورزش عضلات پرینه یکی از بهترین روشهای پیشگیری و در مواردی به درمان بیماری کمک می‌کند.این ورزش باید بصورتی باشد که فرد روزانه سه بار هر نوبت 12 مرتبه واژن راباز و بسته کند. هر انقباض 6 تا 8 ثانیه باید بطول انجامد و حداقل 4 ماه این روش باید انجام بگیرد بعد از این مدت فرد احساس می‌کند که علائم بیماری کمتر شده اند.
علائم بالینی بیماری
سیفی افزود: علائم بیماری به حدی شدید است که در یک سری از مبتلایان باعث اختلال درفعالیتهای زندگی روزمره میشود. این علائم همراه با احساس فشار لگن در واژن،بیرون زدن توده،اشکال در ادرار کردن،یبوست و عدم احساس راحتی در اجابت مزاج و کمردرد است.این افراد در پایان روز احساس ناراحتی بیشتری دارند و شدت بیماری الزاما بستگی به علائم آن ندارد. بطوریکه ممکن است فردی نشانه‌های زیادی نداشته باشد لیکن پرولاپس پیشرفته داشته باشد.از طرف دیگر فردی بیماری خفیف داشته باشد،ولی علائم بسیاری داشته باشد.بطورکلی بی علامتها الزاما نیاز به درمان ندارند و در تمام دنیا این تفکر مورد قبول است.
No tags for this post.