گروهی از پژوهشگران موفق به طراحی برچسبی از جنس پلیمری ویژه شدند که می‌تواند ماده ایبوپروفن را با آهنگی مشخص به محل درد برساند.
این برچسب دارای نوعی ماتریکس پلیمری ویژه است و به این ترتیب می‌توان آن را تا 30 درصد از وزن مجموع برچسب را با ماده ایبوپروفن پر کرد. این برچسب پس از الصاق به پوست می‌تواند این ماده مسکن را به آهنگی ثابت در طی یک دوره 12 ساعته به بدن برساند. این شیوه می‌تواند زمینه ساخت انواع شیوه های درمانی مشابه برای مشکلاتی نظیر دردهای مزمن را هموارتر سازد.
یکی از اصلی‌ترین مشکلات داروهای مسکن این است که مصرف آنها به صورت خوراکی بوده و به همین دلیل ماده موثره آن به جای اینکه فقط به قسمت خاصی برسد، وارد سیستم گردش خون و همه جای بدن می‌شود. به همین دلیل کنترل مقدار این ماده کار دشواری است.
این برچسب به خاطر داشتن مقدار زیادی ماده موثره که می‌تواند درست به نقطه مورد نظر برسد از یک سو و نیز توانایی آن برای آزادسازی تدریجی این ماده، عملا برتری آشکاری نسبت به شکل رایج ایبوپروفن در بازار دارد.
در ساخت این برچسب از نوعی پلیمر خاص استفاده شده است. این برچسب شفاف بوده و به همین دلیل شاید استفاده از آن برای خیلی از افراد که به ظاهر خود هم اهمیت می دهند جذاب‌تر باشد.
همچنین ساختار این برچسب که با نوعی فناوری جدید ساخته شده به گونه‌ای است که میزان ماده موثره موجود در آن بین 5 تا 10 برابر بیشتر از برچسب‌های دیگر موجود در بازار است. به همن دلیل هیچ بعید نیست که این فناوری بتواند در ساخت انواع برچسب‌های دارویی دیگر نیز بکار رود.
پروفسور دیور هدلتون، استاد شیمی و یکی از پژوهشگران اصلی در این مطالعه در توضیح این نوآوری می‌گوید: «بسیاری از برچسب‌های موجود در بازار فاقد ماده ضد درد هستند و فقط نوعی احساس خوب را به فرد استفاده کننده می‌دهند. اما فناوری ما به این معناست که برای نخستین بار برچسبی دارویی تولید شده که می‌تواند میزان مناسبی از داروی ضد درد را به بدن برساند. البته امکان افزایش میزان ماده موثره موجود در برچسب و یا افزایش قطر این برچسب به منظور افزودن مواد فعال دیگر در آن برای کاهش هر چه بیشتر درد فرد نیز وجود دارد.
یکی از اصلی‌ترین محدودیت‌های پیش روی این تیم پژوهشی، یافتن پلیمری مناسب برای ساخت این برچسب بود. بیشتر پلیمرهای موجود ویژگی‌های یک برچسب ایده‌آل (یعنی چسبیدن به بدن در یک بازه زمانی مشخص و جدا شدن آسان از آن) را نداشتند. افزون بر اسن، تعداد بسیار محدودی از داروها هستند که می‌توانند در پلیمرهای فعلی حل شده و برچسب نهایی را آماده کنند. اما این فناوری نوین امکان گنجاندن داروهایی که پیش از این امکان تهیه برچسب از آنها وجود نداشت را نیز فراهم می‌سازد.
در نتیجه این موفقیت فقط به ایبوپروفن محدود نخواهد بود. برای نمونه این پژوهشگران به بررسی امکان ساخت برچسب متیل سالیسیلات پرداختند که امیدبخش بود. آنها امیدوارند در آینده بتوان برچسبی برای طیف بسیار گسترده‌ای از مواد دارویی با این شیوه تولید کرد.
گفتنی است این محصول قرار است تا دو سال آینده رسما وارد بازار شود.
No tags for this post.