هیدر جاویدان می تواند در خود تغییرات ژنتیکی ایجاد کند

 اما معادل آن در زندگی واقعی هیدر آب شیرین است که اندازه آن بیش از ۱ سانتی متر نمی شود و اصلا ترسناک نیست ولی همچنان بسیار جالب توجه است. چرا که می تواند بدنش را از هر قطعه کوچک آن به طور کامل تولید کند. مطالعات جدید نشان داده اند که این جانور می تواند محتوای ژنتیکی خود را بر اساس نیازهایش تغییر دهد و سلول های به خصوصی را برای انجام اعمال بیشتر فعال کند.
هیدر متعلق به شاخه بزرگی از حیوانات به نام کیسه تنان می باشد که شامل عروس دریایی، شقایق های دریایی و مرجان ها نیز می شود. ویژگی های متمایز کننده آن ها داشتن سلول هایی به نام نیدوسیت است که برای گرفتن شکار تخصص یافته اند.
هیدرها از لحاظ اینکه نامیرا به نظر می رسند، غیرمعمول و عجیبند. این شکارچیان بیشتر عمرشان را بی حرکتند و فقط هنگامی که شکارشان عبور می کند، که بیشتر هم پلانکتون ها ی کوچک است، سریعا حرکت می کنند. هرچند هنگامی که نیاز به حرکت کردن دارند این کار را با پشتک زدن و حلقه درست کردن انجام می دهند، آن ها خودشان را خم می کنند و با بازوهای خود محکم به شکار یا سطح مورد نظرشان می چسبند.
قابلیت های بازسازی آن ها مدت هاست که دانشمندان را گیج و متحیر کرده است، چراکه نمی توانند بفهمند هیدرها چگونه این کار را بدون داشتن سلول های عصبی و یا حتی بدون داشتن سلول های بنیادی انجام می دهند. برای بررسی این مطلب بیان ژن ها را در هیدر بررسی کردند که این ژن ها به صورت پایه روشن هستند یا خاموش.
با مقایسه هیدرهایی که سلول بنیادی داشتند و هیدرهایی که سلول بنیادی نداشتند، تفاوت هایی رفتاری در عمل سلول های اپی تلیال یعنی سلول های مفروش کننده بافت لایه خارجی هیدر دیده شد. در سلول های اپیتلیال ۲۵ ژن بیش از حد بیان شده بودند. بعضی از این ژن ها در عملکردهای عصبی مختلف مانند تولید عصب یا انتقال دهنده عصبی نقش داشتند.
به نظر می رسد هنگامی که سلول های بنیادی در هیدر تمام می شود و دیگر نمی توانند سلول عصبی جدید تولید کنند یا بافت جدید رشد دهند، موجود فعالیت بیش از حدی در برخی سلول های اپیتلیال خود راه می اندازد. این سلول ها بعدا برای برعهده گیری مناسب این نقش برنامه ژنتیکی خود را تغییر می دهند و در واقع بیان ژنتیکی در هیدر تفاوت می یابد. حساسیت سلول های جدید تقویت شده به محیط اطراف افزایش می یابد و به هیدر اجازه می دهد کمبود نورون ها را جبران کند.
اما هنوز اینکه این سلول های اپیتلیال چگونه می توانند باعث بیان بیش از حد ژن هایشان شوند، نامعلوم است. اگرچه توانایی تغییر فعالیت سلولی از این راه حقیقتا بی همتاست.
این موجودات از لحاظ ساختاری بسیار ابتدایی هستند و توانایی بسیاری از عملکرد های پیشرفته تر در بسیاری از حیوانات دیگر را ندارند. با توجه به این، محققان معتقدند که قابلیت بازسازی در هیدرها میتواند بسیار قدیمی باشد یعنی هنگامی به وجود آمده است که سلول های بسیار تخصص یافته و پیش رفته تر دیگر مثل سلول های تخصص یافته بینای هنوز تکامل نیافته بودند، هیدر و اجدادش این قابلیت را برای تقلید از عملکرد موجودات پیشرفته تر و دارای چنین قابلیت هایی کسب کرده اند.

منبع:علمنا

No tags for this post.