تیمی از پژوهشگران دانشگاه شیفیلد انگلستان موفق شدند به شیوه‌ای جدید برای هدایت دستگاه‌هایی بسیار ریز در محیط‌های سیال دست یابند. از این دستگاه‌ها که به اندازه یک سلول و باکتری هستند (یعنی قطری حدود چند صدم قطر موی انسان دارند) می‌توان برای انتقال مواد به موقعیتی مشخص در بدن و یا حتی برای بررسی بهتر نمونه‌های خون استفاده کرد. یافتن پروتئین‌های نشان‌دهنده مشکلات قلبی و یا شناسایی سلول‌های سرطانی و بررسی میزان گستردگی تومور از کاربردهای احتمالی این شیوه خواهد بود.
به حرکت درآوردن ابزارهای بسیار ریز و در ابعاد میکرون در محیط سیال کار بسیار دشواری است.این وضعیت شباهت زیادی به حرکت انسانی که تلاش می‌کند در یک محیط دارای ویسکوزیته بالا به پیش برود دارد. در پژوهش‌های قبل، دانشمندان با استفاده از نیروهای خارجی نظیر میدان مغناطیسی توانستند ربات‌های بسیار ریز این چنینی را در محیط سیال به حرکت درآورند. اما شیوه‌هایی این چنینی نیازمند پایش دقیق و مستمر برای هدایت ریزربات مذکور به نقطه مورد نظر خواهد بود.
اما در فناوری جدیدی که توسط این پژوهشگران طراحی شده، ریزربات از یک پوشش کاتالیزوری در یک طرف برخوردار است که سبب می‌شود به محض اضافه شده مولکول‌هایی خاص به عنوان سوخت ریزربات، واکنش‌هایی شیمیایی ایجاد شده و ریزربات ما به صورت خودکار در مسیری از پیش تعیین شده به جلو برود.
نکته مهم در این شیوه، استفاده ریزربات از ساختارهای طبیعی به عنوان راهنما برای تعیین مسیر درست است. به این ترتیب از این شیوه می‌توان در درون بدن هم استفاده کرد. در این صورت، ریزربات با حرکت در مسیرهای عروقی می‌تواند به مقصد مورد نظر برسد.
البته کاربردهای احتمالی این فناوری تنها به پزشکی محدود نمی‌شود. این تیم پژوهشی بر این باور است که می‌توان از آن در حوزه‌هایی دیگر نظیر شناسایی بهتر عوامل آلاینده در نمونه‌های تهیه شده از محیط و یا انتقال موادی مشخص به بخش‌های آلوده به لکه های نفتی در دریا استفاده کرد.
این پژوهش به تازگی در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
No tags for this post.