کیم جانگ بعد از بدست گرفتن قدرت در ۲۰۱۱ یادگیری زبان خارجی را از سن ۴ سالگی الزامی کرد. ولی امروزه بسیاری از والدین در بین نخبگان کشور شهریه های اضافه تری را برای افزایش شانس فرزندانشان در قبولی کرسی های دانشگاه چینی و انگلیسی پرداخت می کنند.
بسیاری از مردم معتقدند که کسانی که در حوزه تجارت های بین الملل کار می کنند زندگی ای با معیار های بهتری نسبت به کادر حزب های استانی دارند. به طوری که این مقوله در افراد، باعث علاقه بیشتری در آموزش مهارت های زبانی می گردد.
همچنین اگر شما زبان دوم را بخوبی فرا گرفته باشید؛ می توانید در یک دانشگاه خوب تحصیل کنید و سپس در یک جای مناسب مشغول به کار شوید. در حال حاضر این به گونه ای است که والدین اشتیاق و شدت بیشتری برای شرکت فرزندانشان در دوره های ویژه زبان انگلیسی دارند.
صحبت کردن به زبان چینی و انگلیسی به عنوان یک مهارتی است که در ارتباط با «خانواده های خوب» که قادر خواهند بود هم به دانشگاه بروند و هم از دانش خود استفاده کنند بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. در واقع، اکثر جمعیت این کشور “انگیزه کمتری برای یادگیری زبان دارند زیرا آنها نمی توانند آن را در دنیای واقعی استفاده کنند.”
در حقیقت زبان چینی نسبت به زبان انگلیسی بیشتر مورد انتخاب قرار می گیرد – به ویژه برای دانش آموزانی که در مناطق مرزی زندگی می کنند. و این در حالی است که افرادی که در نواحی مرزی با چین زندگی می کنند قادر به درک برنامه های تلویزیونی این کشور هستند.
امروزه یادگیری هر زبانی نیازمند قرار گرفتن در محیط آن است.
اما این کشور به علت جمهوری دموتراتیک بودن و همچنین محدودیت هایی که در عبور و مرور داخل و خارج کشور برخوردار است، یادگیری زبان از طریق ارتباطات با خارج از کره شمالی غیرممکن است.
در حال حاضر روشی که کره برای آموزش زبان بر عهده گرفته تدریس آن از طریق سیستم آموزشی خود در مدارس است.
به گزارش علمنا،در واقع، یادگیری زبان از ابتدایی تا دبیرستان در مدارس این کشور اجباری است. مطالعه یک زبان خارجی در دوران مدرسه، باعث می شود دانش آموزانی که از طبقه بندی مراتب اجتماعی بالاتری برخوردار هستند انگیزه بیشتری برای یادگیری عمیق زبان تا قبل از ورودشان به دانشگاه داشته باشند و همچنین این دانش آموزان می توانند بعد از گرفتن مدرک کارشناسی شان از این مهارت به خوبی استفاده کنند