نتایج این بررسی‌ها حاکی از اثر قابل توجه این نانوجاذب در بالا بردن خلوص گاز طبیعی است. این طرح با همکاری پژوهشگاه صنعت نفت تهران در حال انجام است.
گازهای استخراج شده از چاه‌های گاز همواره حاوی بسیاری از ناخالصی‌ها هستند که از جمله آن‌ها می‌توان به دی‌اکسید کربن و سولفید هیدروژن اشاره کرد. وجود دی اکسید کربن در گاز طبیعی، ظرفیت حرارتی آن را کاهش داده و بازده سوخت را پایین می‌آورد. به همین دلیل جداسازی آن از گاز طبیعی تحت عنوان شیرین‌سازی گاز طبیعی همواره مورد توجه صنایع مرتبط با آن بوده است.
محققان دانشگاه تربیت مدرس در طرحی اقدام به تولید پلیمری به منظور دستیابی به نانوجاذبی با بازدهی بالاتر و تطابق‌پذیری مطلوب‌تر با محیط زیست به منظور کاربرد در فرایند شیرین‌سازی گاز طبیعی کرده‌اند. این نانوجاذب‌های متخلخل با توجه به خاصیت جذب انتخابی و قابلیت بازیابی ساده‌تر، در صورت رسیدن به مرحله تولید صنعتی می‌توانند جایگزین مناسبی برای نمونه‌های مرسوم در صنعت باشند.
به گفته سید محسن هراتی مجری طرح، اگرچه هدف اصلی این طرح، جداسازی گاز کربن دی‌اکسید از گاز متان بوده است، اما طبق نتایج به دست آمده نانوجاذب سنتز شده می‌تواند در زمینه جداسازی انتخابی آلکن‌ها و آلکین‌های کوچک مولکول از مخلوط‌های گازی نیز کاربرد داشته باشد. این مسأله برای صنایع پتروشیمی به دلیل دستیابی به بازده بالا و کاهش هزینه از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. بخش دیگری از نتایج این تحقیقات نیز حاکی از جذب و جداسازی الکل‌ها در فاز محلول به کمک این نانوجاذب و در نتیجه امکان تولید سوخت‌هایی با منشاء زیستی با خلوص بسیار بالا بوده است.
هراتی در ادامه در خصوص مزیت‌های مواد و روش به کار گرفته شده عنوان کرد: «استفاده از جاذب‌های جامد متخلخل به دلیل مکانیسم جذب فیزیکی، انرژی کمتری برای بازیابی جاذب نیاز دارد. از طرفی در بین جاذب‌های متخلخل، بلورهای یونی پلی‌اکسومتالاتی، جامدات متخلخل جدیدی هستند که از کشف آن‌ها اندکی بیش از یک دهه می‌گذرد. پلی‌اکسومتالات‌ها، آنیون‌های اکسید فلزی در مقیاس نانو هستند که در کنار ماکروکاتیون‌های خاص، جاذب‌هایی با گزینش‌پذیری بسیار بالا برای جذب دی‌اکسید کربن ایجاد می‌کنند. به همین دلیل در این طرح از این ماده جهت تولید نانوجاذب استفاده شد. لازم به ذکر است که تولید این بلور‌ها به روش شیمیایی به ما این امکان را داد که بتوانیم ساختار حفرات و ویژگی‌های دیواره کانال‌ها در شبکه بلوری را به میزان دلخواه کنترل کنیم.»
وی در پایان افزود: «در حال حاضر در تلاشیم تا تولید این بلورهای یونی را تا حدی بهینه کنیم که بالاترین راندمان ممکن حاصل شود. برای این منظور در حال بررسی روش‌های مختلف مکانوشیمیایی هستیم تا در کنار تمام ویژگی‌های منحصر به فرد این ترکیبات، سنتز آن‌ها را بدون استفاده از حلال‌های شیمیایی، با صرفه اقتصادی بیشتر میسر سازد. ضمن این که استفاده از روش‌های مکانوشیمیایی مزیت حفاظت از محیط زیست برای سنتز ترکیباتی با کاربردهای صنعتی را نیز در پی خواهد داشت.»
به گزارش ایسنا، این طرح در قالب رساله دکترای سید محسن هراتی با همکاری دکتر علیرضا محجوب از دانشگاه تربیت مدرس و دکتر محمود همتی از پژوهشگاه صنعت نفت تهران صورت گرفته است. این پایان نامه که با همکاری پژوهشگاه صنعت نفت تهران در حال انجام است، تحت عنوان پایان نامه مورد نیاز صنعت به تأیید ستاد ویژه توسعه فناوری نانو رسیده است.
No tags for this post.