دست رسی پیوسته و مطمئن به غذا فرآیندی نیست كه خود به خود قابل حصول باشد. امنیت غذایی نه تنها مستلزم عرضه كافی مواد غذایی است، بلكه ناظر بر توزیع عادلانه غذا و درآمد به منظور دست یابی همگان به آن نیز خواهد بود.. قبول این مفاهیم پیامد مهمی بر تدوین سیاست ها دارد.
در طی دوره مورد مطالعه سیاست های حمایتی از تولیدكنندگان برنج در طول دوره مورد بررسی روند صعودی داشته و در سال 1389 به بیشترین مقدار خود رسیده است،
در همین راستا نیز نیاز است تا دولت اقدامات لازم برای رسیدن به حق غذای كافی و توزیع عادلانه درآمد از راه های مناسب را به عنوان سیاست های مورد نظر انجام دهد. و به همین جهت نیز پژوهشگران ایرانی با انجام تحقیقاتی گسترده، بخشی از این موضوع مهم را زیر ذره بین قرار داده اند.
هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر سیاست های حمایتی دولت از تولیدكنندگان برنج بر امنیت غذایی خانوارهای شهری در طی سال های 1389-1368 است. محاسبه میزان حمایت های اعمال شده از جانب دولت با استفاده از شاخص PSE برآورد شده است.
نتایج حاصل از برآورد PSE نشان داد كه در طی دوره مورد مطالعه سیاست های حمایتی از تولیدكنندگان برنج در طول دوره مورد بررسی روند صعودی داشته و در سال 1389 به بیشترین مقدار خود رسیده است، هم چنین نتایج حاصل از بررسی اثر سیاست های حمایتی برنج بر امنیت غذایی خانوارهای شهری در قالب یك الگوی ARDL نشان داد كه در كوتاه مدت و بلندمدت سیاست های حمایتی دولت از برنج امنیت غذایی خانوارهای مذكور را افزایش می دهد.
منبع: شیرین ظریف مرادیان، سعید یزدانی، 1394، بررسی تاثیر سیاست های حمایتی دولت از تولیدكنندگان برنج بر امنیت غذایی خانوارهای شهری ایران. فصلنامه اقتصاد كشاورزی ، سال نهم، شماره 3.
No tags for this post.