چه‌بسا مدیریت این سازمان با اشخاص حقیقی که اصرار و تأکید بر توسعه این فناوری‌ها داشته باشند، به هر دلیلی دارای اختلاف سلیقه بوده و ترکش این جبهه‌بندی‌ها در موضع‌گیری نسبت به فناوری‌های مهندسی ژنتیک منعکس می‌شود.استدلال اصلی سازمان حفاظت محیط‌زیست نسبت به اثرات محصولات تراریخته بر محیط‌زیست با داده‌های ذهنی موجود قابل‌درک نیست. بدون تردید ردپای هرگونه اثر تخریبی احتمالی که به محصولات تراریخته نسبت داده می‌شود در فعالیت‌های کشاورزی درزمینه تولید محصولات غیر تراریخته نیز وجود دارد. این سازمان خود را حامی توسعه محصولات ارگانیک می‌داند و یکی از معیارهای تولیدات ارگانیک این است که از طریق مهندسی ژنتیک به‌دست نیامده باشد، بنابراین شاید بخشی از دلایل این مخالفت‌ها در قالب دفاع از محصولات ارگانیک مطرح‌شده باشد.
به نظر می‌رسد اگر تولید محصولات تراریخته با اماواگرهایی همراه باشد، این نگرانی‌ها فقط از دیدگاه سلامت انسان و دام است و این سازمان از نظر فنی و علمی برای قضاوت در مورد بهداشت انسان و دام از کفایت لازم برخوردار نیست. اساسا سازمان حفظ محیط‌زیست باید به تعادل و ثبات زیستگاه‌ها و اکوسیستم‌ها بپردازد و به‌طور خاص سلامت انسان را نشانه نگیرد که خود متولی دیگری دارد.
جالب است بدانید متخصصان و طرفداران توسعه فناوری مهندسی ژنتیک معتقدند امکان به‌دست آمدن محصولات مقاوم به آفات و بیماری‌ها از این طریق به کاهش مصرف سموم شیمیایی شده منجر می‌شود که می‌تواند راهکاری برای ایجاد و حفظ پایداری در محیط‌زیست باشد. به نظر می‌رسد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با برخورد انفعالی و محافظه‌کارانه نسبت به چگونگی تأثیرات محصولات تراریخته به این مناقشه‌های فنی دامن زده است و این در حالی است که افزایش منابع مصرف و کاهش منابع تولید به‌اجبار ما را به سمت تولید محصولات تراریخته خواهد برد؛ محصولاتی که سال‌هاست از طریق واردات مصرف می‌کنیم و آبی هم از آبی تکان نمی‌خورد.
عبدالحسین طوطیایی / پژوهشگر کشاورزی
No tags for this post.