تعیین توزیع مكانی آلاینده های مختلف در خاك، شالوده ارزیابی آلودگی و كنترل خطر است. روش های درون یابی گوناگونی به طور گسترده به منظور برآورد غلظت فلزات سنگین در مناطق نمونه برداری نشده استفاده شده اند.
روش های درون یابی در قیاس با روش نسبت نمونه ها، مناطق آلوده به مس و نیكل را به ترتیب 38/ 8 و 93 / 6 درصد كمتر برآورد كردند
در مطالعهای به این منظور، كارایی روش های درون یابی (وزن دهی معكوس فاصله، چندجمله ای محلی، كریجینگ معمولی و توابع پایه شعاعی) برای برآورد آلودگی خاك سطحی به مس و نیكل در استان گلستان ارزیابی شدند.
به این منظور، 216 نمونه خاك سطحی از استان گلستان جمع آوری شد و غلظت نیكل و مس در نمونه ها تعیین گردید. سپس با استفاده از روش های درون یابی گوناگون، میزان آلودگی خاك مشخص شد. ارزیابی متقابل به منظور مقایسه روش ها با یكدیگر و برآورد میزان صحت آنها استفاده شد.
نتایج نشان داد كه تمام روش های درون یابی صحت قابل قبولی در پیش بینی غلظت میانگین عناصر مذكور داشتند. روش های RBF-IMQ و IDW1 كمترین RMSE را برای هر دو عنصر داشتند؛ در حالی كه روش RBF-TPS بیشترین RMSE را داشت و مساحت بیشتری از مناطق آلوده را برای هر دو عنصر برآورد كرد.
با افزایش توان وزن دهی در روش های IDW مناطق آلوده وسیع تری برآورد شد. روش های درون یابی در قیاس با روش نسبت نمونه ها، مناطق آلوده به مس و نیكل را به ترتیب 38/ 8 و 93 / 6 درصد كمتر برآورد كردند.
منبع: روح الله میرزایی، كامران رحیمی، هادی قربانی، ناصر حافظی مقدس، 1394، ارزیابی روش های گوناگون درون یابی به منظور برآورد آلودگی مس و نیكل در خاك سطحی. فصلنامه علوم و فنون كشاورزی و منابع طبیعی، علوم آب و خاك، سال نوزدهم، شماره 3 (پیاپی 73).
No tags for this post.