گوشی های پزشکی در قرن نوزدهم میلادی وارد عرصه پزشکی شده و تا امروز نیز جای خود را حفظ کرده است. از این گوشی ها برای شنیدن صدای اندام های درونی بدن از آن استفاده می شود. به تازگی تیمی تحقیقاتی از مرکز تحقیقات MIT موفق به ساخت حسگر بلعیدنی شده اند که می تواند با ورود به بدن علائم حیاتی و به خصوص علائم مربوط به دستگاه گوارش را اندازه گیری کند.
تیم تحقیقاتی یاد شده موفق به ابداع الگوریتم پردازش سیگنالی جدیدی شده است که می تواند به مرتب سازی صداها و تفاوت های میان نرخ ضربان قلب و تنفس بپردازد. سپس این سیگنال می تواند به دستگاه دریافت کننده که در خارج از بدن انسان قرار دارد انتقال پیدا کند.
این حسگر جدید در داخل یک کپسول سیلیکونی به اندازه یک بادام قرار گرفته قرار گرفته است. انتظار می رود که از این دستگاه برای ارزیابی های کوتاه مدت و بلند مدت بیماران استفاده شود. این دستگاه می تواند برای نظارت بر سربازان به کار برده شود و دستیار خوبی برای برنامه های آموزشی ورزشی باشد.
اندازه گیری علائم حیاتی بدن و نظارت بر آن در طول سال های اخیر از اهمیت بیش تری برخوردار شده است. البته به غیر از ابزار اصلی این کار مانند نوار قلب و گوشی الکترونیکی، وسایلی پوشیدنی برای اندازه گیری ضربان قلب بیمار وجود دارد؛ اما محققان خاطر نشان کردند که این روش ها نیازمند تماس پوستی است و می تواند به خصوص برای بیماران تروما و بیماران سوخته مشکل ساز و غیر قابل تحمل باشد؛ اما این دستگاه بلعیدنی دید می تواند نیاز به هرگونه تماس خارجی با بدن را از بین ببرد.
میکروفون های به کار رفته در این سازه امواج صوتی قلب و ریه را همراه با سایر صداهای ساتع شده از دستگاه گوارش جمع آوری می کند؛ بنابراین تیم تحقیقاتی یاد شده موفق به ابداع الگوریتم پردازش سیگنالی جدیدی شده است که می تواند به مرتب سازی صداها و تفاوت های میان نرخ ضربان قلب و تنفس بپردازد. سپس این سیگنال می تواند به دستگاه دریافت کننده که در خارج از بدن انسان قرار دارد انتقال پیدا کند.
لازم به ذکر است که فاصله بیمار با دستگاه یاد شده می تواند تا سه متر نیز باشد. این تیم انتظار دارد که این حسگر کپسول مانند به مدت یک یا دو روز در دستگاه گوارش باقی بماند و سپس دفع می شود. به این ترتیب، بیماران نیازمند به بررسی های بلند مدت مجبورند هر دو روز یک بار به مصرف و دفع این کپسول ها بپردازند.
No tags for this post.