کشف راز قطب نمای داخلی حیوانات

حیوانات مختلف در گونه های مختلف همواره با حس کردن میدان مغناطیسی کره زمین به مسیر یابی و سفر های طولانی می پردازند. زیست شناسان سالیان سال برای کشف راز نهفته در این پدیده تلاش کرده اند. در سال های اخیر در این زمینه دو تئوری مطرح شده است. بنا بر تئوری نخست، این قابلیت از مولکول های متصل به آهن نشات گرفته شده است. از طرف دیگر تئوری دوم این توانایی را ناشی از پروتئینی به نام cryptochrome می داند.

مانی که حیوان چرخیده و از مسیر اصلی خود خارج می شود، این مولکول ها در بدن آنها به سمت شمال باقی می مانند، به این ترتیب حیوان از مسیر اشتباه خود مطلع می شود.

با این حال تیمی تحقیقاتی متشکل از محققان دانشگاه پکینگ به تازگی در طی تحقیقات خود به این نتیجه رسیده اند که هر دوی این تئوری ها در واقع جنبه های تحسین بر انگیز سیستم جهت یابی زیستی یکسانی را توصیف می کنند.

این دانشمندان برای آزمایش فرضیه خود نخست به دنبال پروتئینی گشتند که این چهار خاصیت ویژه را در خود داشته باشد: قادر به اتصال به اهن باشد، این کار را در درون سلول (و نه در غشای سلول) انجام دهد، در درون سیستم عصبی مرکزی عمل کند و در آخر این که با پروتئین cryptochrome در تعامل باشد.

آنها تمام این قابیلت ها را در پروتئینی به نام MagR یافتند. سپس مشخص شد که اشکال مولکولی پروتئین MagR و cryptochrome با یکدیگر ترکیب شده و شکل استوانه ای را ایجاد می کنند که بسیار مغناطیسی است. زمانی که این پروتئین ها در معرض یک میدان مغناطیسی قرار گرفتند، از میز مورد نظر در ازمایشگاه به هوا پرتاب شده و خود را به وسایل فلزی موجود در آزمایشگاه چسباندند.

این تیم بر این باور است که این پروتئین ها مانند یک قطب نما رفتار می کند. زمانی که حیوان چرخیده و از مسیر اصلی خود خارج می شود، این مولکول ها در بدن آنها به سمت شمال باقی می مانند، به این ترتیب حیوان از مسیر اشتباه خود مطلع می شود. این تیم در حال حاضر سعی دارد با بیرون آوردن (و یا غیر فعال کردن) این مولکول ها به بررسی و آزمایش قابلیت جهت یابی این حیوانات بپردازد.

منبع

No tags for this post.