این محققان افراد جوان و سالم را مورد آزمون قرار دادند تا ببینند که آیا تفاوت قابل مشاهده‌ای در مغز افراد پرانگیزه و افراد بی‌علاقه وجود دارد یا خیر. به این منظور 40 فرد داوطلب پرسشنامه‌ای را تکمیل کردند که میزان علاقه‌مندی و انگیزه فردی آنها را تعیین می‌کرد. سپس شرکت‌کنندگان در بازی شرکت کردند که جوایز در سطوح مختلف به آنها تعلق می‌گرفت و فعالیت فیزیکی در برنده شدن در بازی تاثیر داشت.
محققان توضیح می‌دهند همانطور که پیش‌بینی کرده بودند شرکت‌کننده‌ها معمولا پیشنهاداتی را می‌پذیرند که تلاش کمتر و جایزه بیشتری را در پی داشته باشد.
شرکت‌کننده‌ها در یک دستگاه MRI شروع به بازی کردند در حالی که محققان قادر بودند اسکن مغزی آنها را مورد مطالعه قرار دهند.
هرچند افراد بی‌علاقه و بی‌انگیزه تمایل کمتری برای پذیرفتن آن دسته از پیشنهادات داشتند که به تلاش زیادتری نیاز داشت، اما مشخص شد یک ناحیه مغزی ویژه در این افراد نسبت به افراد باانگیزه فعالیت بیشتری نشان می‌دهد؛ کورتکس پیش حرکتی. این ناحیه از مغز قبل از سایر قسمت‌ها در تصمیم‌گیری برای انجام یک کار نقش دارد.
اسکن مغزی نشان داد که کورتکس پیش حرکتی در بیشتر افراد بی‌انگیزه، نسبت به افراد باانگیزه از فعالیت بیشتری برخوردار است. این برخلاف آن چیزی بود که محققان انتظار داشتند و تصور می‌کردند مغز افراد بی‌انگیزه فعالیت کمتری داشته باشد.
آنها عقیده دارند که این امر می‌تواند به این دلیل باشد که ساختار مغز این افراد کارایی کمتری دارد، بنابراین برای افراد بی‌انگیزه تصمیم‌گیری برای حرکت و انجام یک کار نیازمند کار و تلاش بیشتری است.
مغز ما حدودا یک پنجم از انرژی روزانه ما را در هر روز مصرف می‌کند. اگر تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی برای یک فعالیت انرژی زیادی بگیرد، لذا برای افراد بی‌انگیزه فرایند تصمیم‌گیری فرایندی پرهزینه‌تر و انرژی‌برتر است. در این حالت مغز آنها مجبور است بیشتر تلاش کند.
به گزارش ایسنا، این اولین مطالعه از این دست است که نشان می‌دهد بی‌علاقگی و بی‌انگیزگی دلایل زیستی دارد.
No tags for this post.