چند سالی است که استفاده از حسگرهای انعطاف پذیر در انواع وسایل الکترونیکی، رباتیک، تجهیزات پزشکی و نیز فناوری فضایی رواج یافته است. همچنین برخی دانشمندان بر این باورند که شاید بتوان در آینده با این حسگرها، پوست مصنوعی نیز طراحی کرد. پوست مصنوعی پوششی بیرونی است که می‌تواند تغییرات محیطی را شناسایی و اعلام کند.
یکی از اصلی ترین موانع در برابر استفاده از چنین حسگرهایی، خم شدن و کشیده شدن آنهاست که می‌تواند به خراب شدن آنها و از دست رفتن عملکردشان بیانجامد.
در این میان گروهی در خاورمیانه، با الهام گیری از ویژگی‌های پوست انسان توانستند موادی را طراحی کنند که با قرار دادن آنها در دستگاه‌های دارای انعطاف، قابلیت خودترمیمی را در دی این دستگاه ها ایجاد کنند. این مواد پلیمری بوده و شباهت زیادی به مواد فعال در پوست انسان دارند.
این پلیمر در دمای صفر تا ده درجه سانتی گراد، رطوبت بالا و نیز وقتی که توسط لایه زیرین (حسگر) جذب می‌شود، بهترین عملکرد را از خود نشان می‌دهد.
یکی از ویژگی‌های ویژه این شیوه، به افزایش مقاومت الکترود پس از ترمیم مربوط می‌شود. در واقع پس از یک بار ترمیم، الکترود حسگر 20 برابر حالت قبلی در برابر چرخه قطع شدگی و ترمیم پس از آن دوام می‌آورد.
این پژوهشگران در حال حاضر بر روی کامپوزیت‌های مبتنی بر کربن و نیز ترانزیستورهای خودترمیم شونده کار می‌کنند.
جزئیات مربوط به این نوآوری در ژورنال Advanced Materials منتشر شده است.
No tags for this post.