بیماری های خودایمنی به بیماری هایی گفته می شود که در آن سیستم ایمنی، بافت های سالم بدن را به عنوان یک عامل خارجی فرض می کند و به آنها حمله می کند. دیابت نوع یک، ام اس، آرتریت روماتویید و سلیاک، شایع ترین بیماری های خودایمنی محسوب می شوند.
در این مطالعه محققان سوئدی، سوابق حدود 20 هزار نفر که از زمان تولد تا 19 سالگی به سرطان مبتلا شده بودند، مورد بررسی قرار دادند.
نتایج این مطالعه نشان می دهد، افرادی که قبل از بیست سالگی به هوچکین (بیماری مربوط به غدد لنفاوی)، تومور کلیه، تومور سیستم عصبی مرکزی و لوسمی مبتلا شدند، نسبت به افراد عادی، 40 تا 60 درصد بیشتر در معرض بیماری های خودایمنی هستند.
همچنین در این مطالعه آمده است که ابتلا به سرطان در این گروه سنی، علاوه بر بیماری های خودایمنی، این افراد را بیشتر در معرض بیماری هایی مانند کم خونی، رماتیسم قلبی، سندرم شوگرن و دیابت قرار می دهد.
محققان احتمال می دهند رادیوتراپی و شیمی درمانی که تنها روش های درمان سرطان هستند، سیستم ایمنی را تحت تاثیر قرار می دهند و مبتلایان به سرطان تا پایان عمر از ضعف این سیستم رنج می برند. از طرفی درمان های رایج سرطان، سبب توسعه اتو آنتی بادی ها می شود که عامل بسیاری از بیماری های خودایمنی است.
نجات یافتگان سرطان باید به طور مستمر از نظر بیماری های خودایمنی بررسی شوند. زنده ماندن تنها هدف درمان این افراد نیست؛ بلکه کیفیت زندگی نیز باید مورد توجه قرار گیرد.
به گزارش ایرنا از هلث، نتایج این تحقیقات در سالنامه آنلاین Rheumatic Diseases منتشر شده است.
دوری از استرس و افکار منفی خطر ابتلا به بیماری های خودایمنی را کاهش می دهد
