12 نکته درباره اختلال پُرخوری

1- اختلال پرخوری چیست

اختلال پرخوری با نوعی از پرخوری که هر از گاهی اتفاق می‌افتد تفاوت دارد. برای بیشتر مردم گاهی پیش می‌آید که به یکباره مقدار زیادی غذا بخورند. افرادی که مبتلا به این اختلال هستند، به طور منظم حداقل یک بار در هفته در طی یک دوره سه ماهه و بیشتر مجبور به پرخوری می‌شوند.

2- احساس اضطراب

افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند احساس می‌کنند نمی‌توانند مقدار و نوع غذایی را که می‌خورند کنترل کنند. آنها معمولا به تنهایی غذا می‌خورند و آنقدر به خوردن ادامه می‌دهند تا زمانی که یا حس بدی پیدا کنند و یا دیگر نتوانند بخورند. پس از آن احساس گناه، شرم، نفرت و غم و اندوه به سراغشان می‌آید. از اینکه این رفتار خود را از دیگران، به ویژه دوستان و خانواده پنهان کرده‌اند خجالت می‌کشند.

3- تفاوت بین پرخوری عصبی و اختلال پرخوری

بولیمیا یا پرخوری عصبی، هر چند در برخی علائم مانند پرخوری به طور مرتب و یا احساسات منفی مانند احساس شرم و گناه شبیه به اختلال پرخوری باشد، اما از برخی جهات کاملا با آن متفاوت است. در پرخوری عصبی ابتدا فرد مقدار زیادی غذا می‌خورد و سپس با ایجاد استفراغ عمدی یا مصرف ملین یا ورزش بیش از حد می‌کوشد تا از افزایش وزن خود جلوگیری کند. این حالت در افراد مبتلا به اختلال پرخوری دیده نمی‌شود.

4- کدام دسته از افراد در معرض خطر بیشتری هستند

هر کسی می‌تواند به اختلال پرخوری دچار شود، از این رو این بیماری به نژاد، جنسیت، سن و یا وزن بستگی ندارد. با این حال، میزان احتمال ابتلا به این بیماری برای زنان 3.5 درصد، برای مردان 2 درصد و برای نوجوانان حدود 1.6 درصد است. البته مردان بیشتر در میانسالی به اختلال پرخوری دچار می‌شوند.

5- چگونگی تاثیر اختلال پرخوری بر وزن بدن

بسیاری از افرادی که مبتلا به این اختلال هستند سعی می‌کنند تا با افزایش وزن خود مبارزه کنند. حدود دو سوم از بیماران مبتلا به اختلال پرخوری را افراد چاق تشکیل می‌دهند. یک مطالعه نشان داد که 30 درصد از افرادی که به دنبال کاهش وزن هستند ممکن است نشانه‌هایی از این بیماری را داشته باشند. از سوی دیگر، افراد چاق و یا افرادی که اضافه وزن دارند، در معرض خطر بیماری قلبی، فشار خون بالا و دیابت نوع 2 نیز هستند.

6- سلامت روح و روان

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری ممکن است مشکلات روحی و هیجانی مانند افسردگی، اضطراب، اعتیاد، احساس استرس و مشکلات خواب نیز داشته باشند. بیشتر آنان همواره تلاش می‌کنند تا بر اعتماد به نفس پایین خود غلبه کنند.

7- عواملی موثر بر اختلال پرخوری

کارشناسان دقیقا مطمئن نیستند که چه چیزی سبب اختلال پرخوری می‌شود. ممکن است ترکیبی از عواملی مانند ژن‌های فردی، زمینه روانی و پیشینه شخص بر ایجاد این اختلال موثر باشند. برخی افراد ممکن است حتی به بو و یا تصاویری از غذا حساس باشند. این اختلال می‌تواند در نتیجه حوادث پر استرس و یا سوانح تلخ زندگی نیز ایجاد شود.

8- درمان این اختلال امکان‌پذیر است

اگر فکر می‌کنید به چنین اختلالی مبتلا هستید، باید بدانید که با موفقیت درمان می‌شود. گام اول که مهمترین مرحله است، تشخیص بیماری است. پزشک یا متخصص با معاینه فیزیکی و مطرح کردن پرسشهایی مبنی بر عادات غذا خوردن، سلامت عاطفی، شکل بدن و حسی که به غذا خوردن دارید آن را تشخیص می‌دهد.

9- درمان از طریق کمک به تغییر افکار و احساسات

بهترین درمان صحبت با یک روانپزشک یا مشاور در رابطه با مسائل عاطفی است. هدف این درمان رفتاری-شناختی، تغییر الگوهای فکری منفی است که می‌توانند سبب پرخوری شوند. این روش درمانی با تشخیص عوامل درگیر در این بیماری، به متخصص تغذیه نیز کمک می‌کند تا عادات درست غذا خوردن را به بیمار آموزش دهد.

10- آیا دارویی وجود دارد؟

برخی از داروها مانند داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد تشنج که می‌توانند هوس کردن غذاها را در فرد کنترل کنند در صورتی که با تجویز پزشک مصرف شوند ممکن است مفید باشند.

برای مثال دارویی که در درمان ADHD یا اوتیسم مورد استفاده قرار می‌گیرد، اولین دارویی است که در درمان اختلال پرخوری تایید شده است. اینکه این دارو چگونه کار می‌کند روشن نیست، اما مطالعات نشان داده‌اند که این دارو قادر است تعداد روزهایی را که فرد در یک هفته پرخوری می‌کند کاهش دهد.

11- از دست دادن وزن همراه با درمان اختلال پرخوری

پرخوری می‌تواند منجر به افزایش وزن شود و کم کردن وزن را برای فرد بسیار دشوار سازد. برنامه‌های کاهش وزن به روش‌های سنتی ممکن است کمک کننده باشد اما احتمالا در همه موارد موثر نیست. بهتر است از پزشک خود سوال کنید که آیا می‌توانید از برنامه تخصصی کاهش وزن برای درمان این اختلال استفاده کنید یا خیر.

12- پیشگیری

اگر در معرض خطر ابتلا به اختلال پرخوری هستید، سعی کنید از آن پیشگیری کنید. مراقب احساساتی مانند احساس گناه، شرم یا اعتماد به نفس پایین باشید. اگر چنین نشانه‌هایی در خود می‌بینید و یا این اختلال در بین افراد خانواده شما دیده می‌شود بلافاصله به یک پزشک مراجعه کنید.

منبع

 

No tags for this post.