به گزارش سایت فناوری های همگرا (NBIC) سونگمی وو و همکارانش موفق شدند تا با استفاده از غشاءهای نانوحفره‌ای آلومینا، ابزاری برای شناسایی مقاومت در ساختار DNA تثبیت شده روی یک سطح ارائه کنند. وو می‌گوید: « در این پروژه ما نشان دادیم که می‌توان از غشاءهای نانوحفره آلومینا که به صورت لایه نازک تهیه شده به عنوان ابزاری برای شناسایی مقاومت رشته‌های هیبرید شده و تثبیت شده DNA استفاده کنیم. ما در این پروژه یک غشاء نانوحفره‌ای از جنس آلومینا ساختیم که به صورت یک ویفر بوده و ضخامت آن قابل کنترل است. ابعاد حفره‌های این ساختار و همچنین دانسیته این حفره‌ها کاملا قابل کنترل است.»
محققان سوئیسی مرکز EPFL با استفاده از غشاءهای نانوحفره‌ای موفق به ساخت ابزاری برای شناسایی مقاومت ساختارهای DNA شدند. برای این کار آنها تراشه کوچکی در ابعاد یک سانتیمتر ساختند.
این تراشه حاوی نانوحفره در ابعاد 1 در 1 سانتیمتر بوده و در آن از 69 غشاء استفاده شده است. هر غشاء دارای ابعاد 100 میکرون در 100 میکرون بوده و ضخامت 2 میکرونی دارد. ابعاد این غشاء 120 نانومتر است. در صورتی که دانسیته حفره‌ها کم باشد، در حدود 6 حفره در هر 2 میکرون، مقاومت نانوحفره‌ها و ظرفیت غشاءها را می‌توان با استفاده از طیف مقاومت الکتروشیمیایی از فرکانس یک تا 100 مگاهرتز تشخیص داد.
مساحت سطحی کل را می‌توان با استفاده از نانوذرات سیلیکا به قطر 20 نانومتر افزایش داد. در طول فرآیند تثبیت پیمایشگر ssDNA به سطح حاوی 3-گلیسیداکسیپروپل تری‌متوکسی‌سیلان، مقاومت نانوحفره‌ها تا 80 درصد به سرعت کاهش می‌یابد.
بعد از هیبریداسیون و مکمل‌یابی DNA، مقاومت نانوحفره‌ها تا 10 درصد افزایش می‌یابد. ssDNA غیرمکمل هیچ تاثیری در این فرآیند ندارند. میزان محدودیت شناسایی 12.5 نانومول در محلول بافر PBS است.
No tags for this post.