به گزارش ایسنا، در حالت عادی پروتئینی به نام PPARα در موش بسیار فعال‌تر و کارآمدتر از نسخه انسانی‌اش عمل می‌کند و این موضوع، امکان احیای سریع کبدهای آسیب‌دیده حیوان را فراهم می‌کند؛ با این حال، تحقیق جدید نشان می‌دهد که مولکولی موسوم به عامل رشد فیبروبلاست پروتئین 21 (به اختصار FGF21) می‌تواند اثر احیاکننده پروتئین PPARα در انسان را افزایش دهد.
بر اساس یافته‌های بدست‌آمده، این مولکول می‌تواند مزیت‌های دارویی حائزاهمیتی برای بیمارانی داشته باشد که پیوند کبد را تجربه کرده‌اند یا این که از بیماری کبد رنج می‌برند.
دانشمندان دریافته‌اند که مولکول FGF21، نجات‌دهنده خوبی است و می‌تواند احیای کبد و شاید ترمیم بافت را تسهیل کند. یافته‌های جدید نشان می‌دهد، این مولکول می‌تواند به احیای کبد حتی پس از حذف این عضو یا پس از آسیب ناشی از الکل یا یک ویروس خاص کمک کند.
در این مطالعه، نسخه‌های PPARα در انسان و موش، توانایی‌های متفاوتی را برای احیای کبد پس از عمل جراحی از خود بروز دادند. حتی پس از این که دو سوم کبد موش برداشته شد، این حیوان حجم کبد اولیه خود را ظرف هفت تا 10 روز دوباره به دست آورد.
با این حال، کبد موش دارای PPARα انسانی حتی پس از سه ماه، هرگز به طور کامل احیا نشد، اما با افزایش مولکول FGF21 در کبد، محققان موفق به تقویت قابلیت PPARα انسانی برای احیا و ترمیم این عضو از بدن حیوان شدند.
با وجود این که PPARα موش، دارای مزیت‌های احیای بیشتری نسبت به نسخه انسانی این پروتئین است، موش دارای چنین پروتئینی یک نقطه ضعف عمده دارد، زیرا توانایی PPARα می‌تواند منجر به بروز سرطان در حیوان شود. این در حالی است که PPARα انسانی منجر به سرطان نمی‌شود، اما در عین حال نمی‌تواند با توانایی احیاکننده پروتئین PPARα در موش رقابت کند.
افزودن FGF21 می‌تواند توانایی احیاکننده PPARα انسانی را تقویت کرده و این موفقیت در نوع خود گام مهمی برای بیماران مبتلا به مشکلات کبدی به شمار می‌آید.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله Oncotarget منتشر شد.
No tags for this post.