دیواره های بنا از جنس آجری بوده و پلان آن هشت ضلعی است . بدنه خارجی سازه مزین به سروهای تزئینی و نقوش هندسی است . ورودی بنا در جهت شرقی و کف آن از جنس سنگفرش اجرا شده است . سقف شیروانی آن سفال پوش و تزئینات خارجی آن با آجر دو رنگ و گچ اجرا شده و هیچ اثری از کاشی که عنصر اصلی تزئینات معماری ایران از قرون هشتم و نهم هجری به بعد است ، در ساختمان بقعه امامزاده قاسم دیده نمی شود . ، در بالای دیواره ها و حد فاصل پوشش سقف و بدنه شبه مقرنس های قوسداری اجرا شده اند . اگر چه این بنا مربوط به عصر قاجاری است اما احتمالاً بنای اصلی مربوط به قرن هشتم بوده و در این دوره بازسازی کامل شده است چنانچه در پرونده مربوط به این بنا در اداره میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری استان مازندران نگاشته شده است :
" بنای امام زاده قاسم متعلق به قرن هشتم هجری قمری است و از لحاظ شکل و پلان دارای ویژگی هایی است که آن را منحصر بفرد نمود ه، به طوری که نظیر آن در مازندران دیده نمی‌شود. بنای 8 ضلعی با گنبدی کوتاه بر روی یک صفحه قرار دارد که با ملات بر روی آجر، تزئیناتی روی آن صورت گرفته است . "
مجموعه تاریخی بقعه امامزاده قاسم در تاریخ 20/3/1321 به شماره 348 در فهرست بناهای تاریخی ایران به ثبت رسیده است .
گزارش تصویری و تحلیل فنی : احسان محمدحسینی – فاطمه کردی
No tags for this post.