گفته می شود که انسان های حال حاضر در دوره جدیدی از شهر نشینی جمعی زندگی می کنند. در این دوره زمانی همه روزی تعداد زیادی از انسان های ساکن در مناطق روستایی در سراسر جهان به مناطق شهری مهاجرت کرده و ادامه زندگی خود را در آن جا شکل می دهند. سازمان ملل متحد پیش بینی کرده است که تا سال 2050 دو سوم جمعیت جهانی ساکن شهر ها خواهند بود.
سوالات مطرح شده در زمینه "کلان شهر و حیات ذهنی " همواره از کسانی برخواسته است که سعی در تجربه آخرین و بزرگ ترین دوره شهر نشینی امروزی را دارند. لازم به ذکر است که این مهاجرت عظیم از روستاها به شهر ها در قرن 19 میلادی در نتیجه فرایند صنعتی شدن اروپا و آمریکا اتفاق افتاد.
گئورگ زیمل، جامعه شناس آلمانی، از اولین کسانی بود که درباره گرایش مفرط به شهر نشینی و وضعیت روانی ایجاد شده در نتیجه آن به توضیح پرداخت. او یکی از پیامد های زندگی شهر نشینی را چیزی تحت عنوان بلازه "blasé" می خواند. بلازه در واقع نوعی از بی تفاوتی روانی است که برای تطبیق انسان با زندگی شهری و تحریکات موجود در آن لازم است. در همان زمان علم در حال توسعه اپیدمیولوژی از رشد روز افزون بیماری های روانی حاصل شده از زندگی شهری خبر داد. این بیماری ها از اعتیاد به مواد مخدر تا شیزوفرنی را شامل می شدند.
روانشناسان برای مدت ها در صدد کشف معنا و مفهوم موجود در این الگوها بودند. آیا حقیقت این است که افرادی که بیش تر به سوی فروپاشی روانی گرایش دارند، به سوی بخش های داخلی از شهر که برای آنها حس حضور در خانه را تداعی می کند جذب می شوند یا این که عاملی دیگر در بطن خود حیات شهری وجود دارد که باعث ایجاد چنین اختلالاتی در کسانی می شود که سابقا با زندگی روستایی به خوبی تطبیق یافته بودند و هم اکنون ادامه زندگی خود را باید در شهر ها بگذرانند. اگر به دومین سوال مطرح شده پاسخ مثبت دهیم پس باید درباره ماهیت زندگی در شهر از جمله تراکم مسکن، محرومیت، فقر، بیکاری، وجود تبعیض نژادی و نژاد پرستی که در فضای شهری تشدید شده است و مواردی از این دست بیشتر تحقیق کرد.
از طرفی دیگر همه این عوامل ممکن است به عنوان عاملی تسریع کننده در کسانی در نظر گرفته شود که خود از لحاظ بیولوژیکی مستعد آسیب پذیری هستند. یا حتی ممکن است اختلالات روانی ناشی از زندگی شهری در افراد یا در خود پدیده شهر یا در ارتباط با آن باشد.
No tags for this post.