ناتوانی انسان در یافتن سیارات و اجرام آسمانی مشابه زمین ممکن است به خاطر محدودیت های ناشی از کم بودن فناوری های مناسب برای این امرُ نباشد. دانشمندان با بررسی داده های به دست آمده از تلسکوپ های فضاپیمایی مشهور جهان یعنی تلسکوپ هابل و کپلر به این نتیجه رسیدند که در جهان هستی (جهان شناسایی شده توسط انسان ها) تنها 8 درصد از سیاره ها وجود دارند که دارای مشخصه های مطلوب برای اقامت موجودات زنده هستند و می توان در آنها ساکن شد.
بر اساس مقدار گاز های هیدروژن و هلیوم به جا مانده از انفجار بزرگ، هنوز هم ممکن است سیارات جدیدی به وجود بیایند. این سیارات به احتمال زیاد در کهکشان های کوچک یا خوشه های کهکشانی عظیم الجثه ای به وجود خواهند آمد که در آنها ستارگان همه گاز های اطراف را به تصرف در نیاورده اند.
مشکل اینجاست که کهکشان راه شیری را نمی توان جزو دسته یاد شده دانست. بیشتر گاز های موجود در این کهکشان تا کنون توسط اجرام آسمانی مختلف مورد استفاده قرار گرفته اند. با وجود تخمین زده می شود که ا در حدود 1 میلیارد سیاره قابل سکونت در کهکشان راه شیری وجود دارد و انسان ها هنوز موفق به شناسایی آنها نشده اند. البته باید به خاطر داشته باشیم که این مقدار در برابر 400 میلیارد ستاره موجود در این کهکشان رقم بسیار ناچیزی است. با این حال باید گفت زمین در کهکشانی واقع شده است که به نسبت سایر کهکشان ها تعداد سیارات و ستاره های کمتری دارد.
No tags for this post.