لقاح در خارج از بدن یا آی‌وی‌اف IVF، (in vitro fertilization) روشی است که در آن سلول‌های تخمک را در شرایط آزمایشگاهی با اسپرم بارور می‌کنند و یک یا چند سلول تخم به دست آمده را پس از گذشت چند مرحله تقسیم سلولی "8 سلولی" یا "جنین 5 روزه"، در رحم قرار می‌دهند تا روند رشد جنین به طور طبیعی ادامه پیدا کند. در این روش ابتدا تخمک گذاری در زن را القا می‌کنند و پس از اینکه تعداد مناسبی تخمک به دست آمد آنها را در آزمایشگاه کشت می‌دهند. پس از اینکه تخمک‌ها بالغ شدند با اسپرم مناسب ، تخمک را بارور می‌کنند. بر حسب اینکه اسپرم به چه روشی سبب باروری تخمک شود روش‌های مختلفی وجود دارد. به عنوان مثال چنانکه اسپرم‌ها به تعداد مشخص در محیط کشت حاوی تخمک تلقیح شوند تا اسپرم دارای تحرک، شکل و فیزیولوژی مناسب بتواند تخمک را بارور کند، این روش آی وی اف نامیده می‌شود. اما در صورتیکه اسپرم مناسب انتخاب شود و با استفاده از دستگاه میکرواینجکشن به داخل تخمک تلقیح شود این روش تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم یا Intracytoplasmic sperm injection یا ICSI که به اختصار ایکسی نامیده می‌شود. لقاح مصنوعی به روش‌های مختلفی انجام می‌شود و تفاوت این روش‌ها به دلیل تفاوت در انجام هریک از مراحل بالاست. میزان موفقیت لقاح مصنوعی به عوامل مختلفی ، از جمله سن زوجین و نیز درجه سلامت تولید مثلی در آنها وابسته است.
این آزمایش که "mitoGrade" نامیده می شود با اندازه گیری سطح DNA میتوکندریایی غیر طبیعی در جنین، به پزشکان این اجازه را می دهد تا جنین های سالمتر و بهتر را برای بارداری موفقیت آمیز انتخاب کنند. میتوکندری، در سلول، اندامکی است که وظیفه آن تنفس سلولی و نوعی دستگاه انتقال انرژی است که موجب می‌شوند انرژی شیمیایی موجود در مواد غذایی با عمل فسفوریلاسیون اکسیداتیو، به صورت پیوندهای پرانرژی فسفات (آدنوزین تری‌فسفات) ذخیره شود. هر میتوکندری دارای مقدار کمی ماده ژنتیکی است که به عنوان DNA میتوکندریای شناخته می شود.
لقاح مصنوعی برای اولین بار در دنیا در سال ۱۹۷۸ در انگلستان توسط دکتر رابرت ادواردز انجام شد که جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را در سال ۲۰۱۰ برای وی به ارمغان آورد. لوئیزی براون، کودک حاصل از این لقاح در ۲۵ ژوئیه ۱۹۷۸ به دنیا آمد. از آن تاریخ تا کنون حدود ۵ میلیون کودک به این روش در دنیا متولد شده‌اند.
No tags for this post.