در این تحقیق که در دانشگاه میشیگان انجام شده است 89 کودک نوپا (در سنین بین 18 ماهگی تا دو سالگی) از خانواده کم درآمد حضور داشتند. از مادران خواسته شد به همراه کودکان نوپای خودشان به یک کتاب مصور بدون واژه نگاه کنند. این کتاب شامل ارتباطات عاطفی فراوانی مانند تصاویری بود که دختری که یک حیوان خانگی را گم و پیدا کرده بود، توصیف می‌کرد.
دانشمندان بر روی ارتباط عاطفی مادران با کودکان تمرکز کردند. مادران، غمگین بودن را برای کودکان تشریح کردند (دختر غمگین بود زیرا پرنده‌اش را از دست داده بود) و آن را به زندگی خود کودک مرتبط کردند (به طور مثال، به یاد بیاور زمانی که خودت خرست را از دست داده بودی و غمگین بودی). در ملاقات بعدی با خانواده‌ها در حدود هفت ماه بعد، محققان مشکلات رفتاری کمتری را در کودکان مشاهده کردند.
دانشمندان بر این باورند این موضوع احتمالا به این دلیل است که با آموزش‌های عاطفی، کودکان نوپا درباره عواطفشان یاد می‌گیرند و به تدریح کلمات ساده را برای بیان عواطف، نیازها و خواسته‌ها به جای استفاده از فیزیک جسمانی به کار خواهند برد.
به گزارش میگنا؛کمک کردن به کودکان در درک عواطف باید یک استراتژی مداوم و طولانی‌مدت باشد. و والدین می‌توانند در هر زمانی درباره عواطف با کودکانشان صحبت کنند و به مرور زمان این مکالمه‌های کوتاه می‌توانند به تجارب غنی برای کودک تبدیل شوند.
ارتباطات عاطفی می‌توانند به ویژه برای خانواده‌های از لحاظ اقتصادی ضعیفی مفید باشند که با محرک‌های چندگانه دست و پنجه نرم می‌کنند. کودکان بسیار کم سن و سال در خانواده‌های فقیر در معرض شنیدن واژگان عاطفی کمتری در مقایسه با کودکان حاضر در خانواده‌های با درآمد متوسط یا بالا هستند.