چهار هواپیمای استفاده شده توسط تروریست‌ها در 11 سپتامبر به یک دلیل انتخاب شده بودند. همه این چهار پرواز با مقادیر عظیمی از سوخت جت پرواز می‌کردند و این منبع اشتعال‌زا گزینه مناسبی برای رقم زدن تراژدی وحشتناک آن روز در مرکز تجارت جهانی، پنتاگون و محل سقوط پرواز 93 در پنسیلوانیا توسط تروریست‌ها بود.
پس از حملات 11 سپتامبر و از سال 2002، دانشمند دانشگاه صنعتی کالیفرنیا، جولیا کورنفیلد و همکارانش شروع به تحقیق در مورد پلیمری کردند که بتواند از کاربرد سوخت جت به عنوان یک سلاح منفجره جلوگیری کند. نتایج تحقیقات آنها در شماره این هفته مجله ساینس منتشر شد. در واقع تیم تحقیقاتی کورنفیلد، پلیمری ساخته‌اند که مولکول بزرگی به نام «مگاسوپرمولکول» است و می‌تواند با دیگر مگاسوپرمولکول‌ها پیوندی به شکل زنجیره عظیم برقرار کند.
این مولکول‌ها تا حدی شبیه به ولکرو یا بست‌های قلاب‌دار عمل می‌کنند که با ذرات کوچک نوار چسبی موجود در انتهای هرکدامشان به هم می‌چسبند. آنها می‌توانند از هم جدا شوند، و سپس به طور خودکار دوباره به هم بچسبند.
هنگامی که این مولکول با سوخت جت مخلوط می‌شود به سوخت کمک کند که به راحتی در داخل موتور جریان پیدا کند، و در شرایط تصادف، از نشت و یا تبدیل شدن سوخت به قطرات کوچک جلوگیری می‌کند تا در صورت بروز حرارت مشتعل نشود.
کورنفیلد می‌گوید: ما امیدواریم که این پلیمرهای جدید زندگی انسان‌ها را نجات دهد و سوختگی ناشی از آتش گرفتن سوخت را به حداقل برساند. با وجود اینکه این پلیمر تنها از مراحل تست آزمایشگاهی عبور کرده است اما ما به عملیاتی کردن آن امیدواریم.
علاوه بر مهار انفجار، سوخت دارای این پلیمر در موتور مانند یک سوخت معمولی عمل می‌کند؛ به این معنی که لازم نیست خطوط هوایی تغییرات فنی دیگری به هواپیمای خود اعمال کنند و بر خلاف بسیاری از سرمایه‌گذاری‌های علمی، این یکی قرار است که ظرف یک سال از مرحله آزمایشگاهی به کاربرد عملی برسد.
پژوهشگران در یک مصاحبه مطبوعاتی اعلام کردند که اگر قرار است از این افزودنی در هزاران گالن سوخت جت، دیزل، و یا نفت استفاده شود به فرآیند تولید انبوه آن نیاز داریم. به همین دلیل است هدف پژوهشگران این است که با ساخت یک راکتور به طور مداوم این پلیمر را تولید کنند.
No tags for this post.