دانشمندان دو پژوهش را طراحی کردند تا چگونگی تفاوت نخستی‌سانان (پریمات‌ها) و کودکان انسانی را در تکمیل‌کردن مسئولیت‌های تفکری فضایی ساده مشخص کنند.
در این تحقیق از کودکان دو، سه و چهارساله و نخستی‌سانان بزرگسال خواسته شد یک چوب، یک صلیب و نوعی چوب تبر سبک را در درون فضای برش‌داده‌شده متناظر با هر یک از آن‌ها در یک سینی قرار دهند. همچنین به کودکان این فرصت داده شد تا این مسئولیت را با قراردادن چوب‌ها بر روی زیربشقابی انجام دهند.
محققان نوعی اثر واضح سن را در کودکان مشاهده کردند و کودکان دو ساله قادر بودند اغلب اوقات چوب مستقیم و چوب به شکل صلیب را در درون برش موجود در سینی قرار دهند.
کودکان سه و چهار ساله زمانی که چوب تبر را در درون برش قرار دادند، عملکرد بهتری داشتند اما کودکان دو ساله قادر نبودند اغلب اوقات این مسئولیت را تکمیل کنند و حتی کودکان سه و چهارساله نیز در این عمل به چالش کشیده شدند.
کودکتان در استفاده از حس بینایی برای درک چگونگی چیدن یک شی برای جادادن آن در فضا ماهر بودند. گاهی اوقات، تعدادی از کودکان سه و چهار ساله شی و به ویژه صلیب یا چوب تبر را اندکی بالاتر از سینی نگه داشتند و آن را در هوا قرار دادند گویی پیش از گذاشتنشان، آن‌ها را به صورت دیداری چیدند.
این در حالی بود که پریمات‌ها به جای وابستگی به بینایی اغلب از حس لامسه استفاده کردند تا ببینند شی چگونه در فضا جا می‌گیرد.
شمپانزه‌های و میمون‌های کپوچین بزرگسال از پیشرفته‌ترین حل‌کننده‌های مسائل فضایی در میان نخستی‌سانان به شمار می‌آیند اما حتی کودکان دو ساله نسبت به آن‌ها در چینش بسیار بهتر عمل می‌کنند.
کودکان بین 16 تا 18 ماهه و دو ساله، رابطه جدیدی بین بینایی و عمل را گسترش می‌دهند و پیش از این پیشرفت، آن‌ها در جهت‌دادن به شی دیگری به جز بدن خودشان در فضا دچار مشکل هستند.
زمانی که از آن‌ها خواسته شد یک نسخه دوبعدی از مسئولیتی را تکمیل کنند که شامل چیدمان دیداری یک شی در مکان درست بود، کودکان کمتر موفق بودند و تلاش کمتری را در مقایسه با مسئولیت‌های سه‌بعدی انجام دادند.
انسان‌ها از بینایی به عنوان یک سیستم عملکرد استفاده می‌کنند. و اطلاعات دیداری را در طراحی یک عمل وارد می‌کنند و از حرکات بدن به ویژه دستان برای گرفتن اشیا و دستکاری‌کردن آن‌ها در فضا استفاده می‌کنند. محققان درباره این موضوع که اگر بخشی از این سیستم به خوبی کار نکند، مطالعه کرده‌اند اما درباره چگونگی پیشرفت کردن این سیستم چیزی نمی‌دانستند.
دانشمندان برای مدت‌های طولانی این که چه چیزی استفاده از ابزار را برای نخستی سانان دشوار و برای انسان‌ها آسان می‌کند، بررسی کرده‌اند اما درباره این موضوع بدین شیوه فکر نکرده بودند.
No tags for this post.