برخی از آلودگی‌های ایجاد شده به دست بشر در مقابل از بین رفتن در محیط زیست مقاوم بوده و با وارد شدن به سیستم زنده موجب اختلال در عملکرد هورمونی و دیگر فرآیندهای زیستی در بدن پستانداران می‌شود. زدایش این مواد سمی نظیر آفت‌کش‌ها و بیوفنول‌ها با روش‌های فعلی بسیار دشوار و پرهزینه است.
محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) با همکاری محققان برزیلی دانشگاه فدرال گویاز مقاله‌ای در نشریه Nature Communications منتشر کردند که در آن روشی جدید برای استفاده از نانوذرات و پرتو فرابنفش به منظور زدودن مواد آلاینده از آب و خاک ارائه شده است.
براندل و برتراند از محققان این پروژه، کشف خود را تصادفی اعلام کردند. آنها در جستجوی نانوذراتی بودند که بتواند دارو را به درون تومور سرطانی رهاسازی کند. براندل پیش از این پلیمرهایی سنتز کرده بود که در اثر تابش پرتو فرابنفش از هم باز می‌شدند اما مشکل اینجا بود که پرتو فرابنفش موجب آسیب رساندن به بافت‌ها و سلول‌های بدن می‌شوند و قدرت نفوذ بسیار کمی در بدن دارند.
آنها دریافتند که می‌توان از این سیستم به جای بدن، در طبیعت استفاده کرد به طوری که نانوذراتی برای زدایش مواد سمی از آب یا خاک طراحی کرد برای این کار محققان پلیمرهایی از جنس پلی‌اتیلن پلی‌کل سنتز کردند که در محصولاتی نظیر خمیردندان و قطره چشم به وفور استفاده می‌شود.
به گزارش ایسنا، این نانوذرات پلیمری که زیست‌تخریب‌پذیر نیز هستند دارای هسته آبگریز بوده و پوسته‌ای آب دوست دارند. به دلیل این ساختار، مولکول‌های آلاینده به داخل نانوذرات وارد شده و در آن به دام می‌افتند. در صورتی که این نانوذرات به حال خود رها شوند درون آب پخش شده باقی می‌مانند اما اگر به آنها پرتو فرابنفش تابیده شود این نانوذرات به هم چسبیده و ساختارهای بزرگی را ایجاد می‌کنند. با استفاده از فیلتر کردن یا رسوب‌گذاری می‌توان این ساختارها را از آب جدا کرد.
No tags for this post.