دستاورد تلاش های این محققان اطلاعات مهمی را در مورد چگونگی عملکرد یک سلول زنده ارائه کرده است، به طوری که از جمله در ابداع روش های درمانی جدید برای سرطان کاربرد دارد.
هر روز دی.ان.ای ما توسط اشعه UV، رادیکال های آزاد و سایر عوامل سرطانزا آسیب می بیند؛ اما بدون این حملات خارجی نیز یک مولکول دی.ان.ای ذاتا ناپایدار است.
هزاران تغییر خود به خود به صورت روزانه در ژنوم انسان رخ می دهد. علاوه بر این، هنگام نسخه برداری از دی ان ای در تقسیم سلولی نیز که هر روز چندین میلیون بار در بدن انسان رخ می دهد، امکان بروز اختلالاتی وجود دارد.
علت این که ماده ژنتیکی ما متلاشی و دچار آشفتگی کامل شیمیایی نمی شود، این است که یک سری سیستم مولکولی به طور مداوم بر دی.ان.ای نظارت دارند و آن را ترمیم می کند.
جایزه نوبل شیمی 2015 به سه دانشمند برجسته شیمی اعطاء شد که نقشه چگونگی عملکرد چند نمونه از این سیستم های ترمیم کننده در یک سطح مولکولی کامل را تهیه کردند.
در اوایل دهه 1970، دانشمندان معتقد بودند که دی.ان.ای یک مولکول تا حد زیادی ثابت است اما توماس لیندال نشان داد که دی.ان.ای با چنان سرعتی فرو می پاشد که قاعدتا تداوم حیات روی زمین باید ناممکن باشد. این نظر، وی را به کشف یک ماشین مولکولی مبتنی بر ترمیم برش رهنمون کرد که دائما با فروپاشی دی.ان.ای ما مقابله می کند.
عزیز سنکار نقشه ترمیم برش نوکلئوتید — مکانیزیمی که سلول ها از آن برای ترمیم آسیب های ناشی از اشعه UV به دی .ان.ای استفاده می کنند– را تهیه کرده است.
افرادی که با نقص هایی در این سیستم ترمیم به دنیا می آیند، در صورتی که در معرض نور خورشید قرار گیرند، به سرطان پوست مبتلا خواهند شد.
سلول همچنین از برش نوکلئوتید برای اصلاح نقایص ناشی از مواد جهش زا و یا سایر عوامل استفاده می کند.
پل مدریچ نشان داده است که چگونه سلول نقایصی را که در زمان تکثیر دی.ان.ای در جریان تقسیم سلولی به وجود می آیند، اصلاح می کند.
این مکانیسم که 'ترمیم عدم تطابق' خوانده می شود، تکرار نقایص در جریان تکثیر دی.ان.ای را حدود یک هزار برابر کاهش می دهد.
بروز نقص های مادرزادی در مکانیسم ترمیم عدم تطابق، عوارضی همچون سرطان روده بزرگ ارثی را موجب می شود.
برندگان نوبل شیمی 2015، اطلاعات بنیادینی را در زمینه چگونگی عملکرد سلول ها ارائه داده اند؛ دانشی که از آن می توان از جمله در ابداع روش های جدید درمانی برای سرطان استفاده کرد.
توماس لیندال متولد سال 1938 در سوئد، مدرک پی.اچ.دی خود را در سال 1967 از موسسه کارولینسکا در استکهلم دریافت کرد و در فاصله زمانی میان سال های 1978 تا 1982 استاد شیمی پزشکی و فیزیولوژی دانشگاه گوتنبرگ بود.
وی همچنین رییس برجسته گروه در موسسه فرانسیس کریک و مدیر برجسته تحقیقات سرطان انگلیس در آزمایشگاه کلر هال است.
پل مدریچ متولد سال 1946 در آمریکا، مدرک پی.اچ.دی خود را در سال 1973 از دانشگاه استنفورد دریافت کرد. وی محقق مؤسسه پزشکی هوارد هیوز و جیمز بی دوک و پروفسور بیوشیمی در دانشکده پزشکی دانشگاه دوک است.
به گزارش ایرنا از پایگاه اینترنتی نوبل پرایز، عزیر سنکار متولد سال 1946 در ترکیه، مدرک پی.اچ.دی خود را در سال 1977 از دانشگاه دالاس دریافت کرد. وی استاد بیوشیمی و بیوفیزیک دانشکده پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی است.
No tags for this post.