به گفته دانشمندان، آن‌ها از درک زیستی برای ساخت چنین دستگاهی برخوردارند اما هنوز در حال بررسی برای مواد الکترونیکی مانند باتری‌ها و مدارهایی هستند که خطری در زمان بلعیدن برای بدن ایجاد نمی‌کنند.
آن‌ها در مقاله‌ای که در مجله Trends in Biotechnology منتشر شده، ابراز امیدواری کردند که ساخت دستگاههای الکترونیکی ایمن و مصرفی مانند نمونه‌هایی که با یونهای باردار درون دستگاه گوارش بدن انسان نیرودهی می‌شوند، امکان‌پذیر است.
دستگاههای الکترونیک پزشکی بلعیدنی، ایده جدید محسوب نمی‌شوند. از دهه 1970، محققان از مردم می‌خواستند تا نمونه‌های پیش‌ساختی را که دما و سایر نشانگرهای زیستی را اندازه‌گیری می‌کنند، ببلعند.
در حال حاضر، دوربین‌های بلعیدنی برای جراحی‌های گوارشی و همچنین حسگرهایی که به داروهای مورد استفاده برای بررسی چگونگی تجزیه آن‌ها درون بدن متصل هستند، وجود دارد.
کریستوفر بتینگر، استاد علوم مواد و مهندسی دانشگاه کارنگی ملون گفت: خطر اولیه، سمی بودن ذاتی این مواد در زمان گیر افتادن مکانیکی آن‌ها در سیستم گوارشی بدن است، اما این خطر، شناخته شده است. در واقع، خطرات ناشناخته کمی در این نوع دستگاه‌ها وجود دارد.
وی افزود: صبحانه‌ای که می‌خورید، تنها برای 20 ساعت در سیستم گوارش باقی می‌ماند و شما تنها باید نوعی باتری تولید کنید که بتواند کارش را برای 20 ساعت انجام داده و سپس در صورت بروز هر گونه اشکالی، بتواند تجزیه شود.
محققان اکنون در حال بررسی این امر هستند که چگونه مواد معدنی در یک رژیم سلامت یا حتی رنگدانه‌های پوست و چشم را می‌توان در الکترونیک زیستی بکار برد.
دستگاههای بلعیدنی که در حال حاضر مورد استفاده هستند، توسط باتری‌های موجود در بازار مانند باتری ساعت نیرودهی می‌شوند. بتینگر در حال بررسی برای استفاده از یک باتری قطعه‌ای است تا مایعات طبیعی درون بدن بتوانند به عنوان الکترولیتی باشند که جریان را درون دستگاه حرکت می‌دهند.
آزمایشگاهها در حال حاضر اثبات کرده‌اند که دستگاههای الکترونیکی ساخته شده با این روش می‌توانند پس از دو تا سه ماه در آب تجزیه شوند. همچنین شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه که ساخت قرصهای هوشمند الهام گرفته زیستی می‌تواند مقرون‌بصرفه‌تر بوده و تائیدیه قانون‌گذاران را نیز بدست بیاورد. اکنون تنها درصد کوچکی از قرصهای عادی مصرف شده می‌توانند در محل مورد نیاز در بدن مورد استفاده قرار بگیرند.
به گزارش ایسنا، دستگاههای پزشکی بلعیدنی و حتی قرصهای چاپی سه‌بعدی در سال‌های اخیر علیرغم خواص غیر معمولشان توانسته‌اند چراغ سبز را برای کاربرد در بیماران بدست بیاورند.
No tags for this post.