افزایش قدرت اتصال ایمپلنت به استخوان

سوران حریری، دانش آموخته كارشناسی ارشد دانشكده مهندسی پزشكی با اشاره به استفاده گسترده از ایمپلنت‌های فلزی، به ویژه آلیاژهای تیتانیوم به عنوان جایگزین بافت‌های استخوانی آسیب دیده بدن، گفت: توانایی و کیفیت اتصال این گونه ایمپلنت ها به بافت زنده استخوان موضوع بسیار مهمی است که نادیده گرفتن آن موجب افزایش احتمال لقی و نیاز به جراحی مجدد می شود.

وی با توجه به اینكه این مشكل موجب هزینه‌های فراوان و رنجش بیمار می شود، افزود: استفاده از فرایندی که بتواند برای بیمار اطمینان به عمل جراحی را به واسطه اتصال مناسب ایمپلنت و استخوان بالا ببرد اهمیت زیادی دارد.حریری گفت: در این پژوهش به روش بیومیمتیک «تقلید زیستی»، یک پوشش سرامیکی مشابه با ساختار استخوان بر روی ایمپلنت تشكیل داده شد.

وی بیان كرد: در این تحقیق از روشی استفاده شده که علاوه بر رفع معایب روش‌های مرسوم از جمله نیاز به ابزار گران قیمت یا دمای بالا، امکان پایین آوردن هزینه های پوشش دهی ایمپلنت را به وجود آورده است.

وی گفت: ابتدا با تهیه قطعاتی از آلیاژ تیتانیوم، عملیات سطحی برای بهبود کیفیت چسبندگی پوشش سرامیکی با سطح ایمپلنت انجام شد و در مرحله بعد داخل محلولی با تركیباتی كاملا مشابه پلاسمای خون كه در این پژوهش ساخته شد قرار گرفت.وی افزود: در دوره های زمانی مختلف، این نمونه ها از محلول خارج شدند و بر روی آنها آزمایش‌های متعددی برای ارزیابی کیفیت پوشش تشکیل شده، انجام شد كه این امر نشان داد به استانداردهای مورد نظر، بسیار نزدیک شدیم.

حریری مرحله بعدی كار را آزمون‌های سلولی و سپس حیوانی ذكر كرد و گفت: ادامه این تحقیق می‌تواند با انجام آزمون‌هایی مانند کشت سلول‌های استخوانی بر روی سطح ایمپلنت بعد از تشکیل پوشش صورت گیرد که توانایی رشد این سلول‌ها بررسی شود و این موضوع در اتصال استخوان به ایمپلنت مهم است.  این تحقیق در دانشكده مهندسی پزشكی دانشگاه صنعتی امیركبیر به راهنمایی دكتر فتح الله مضطرزاده انجام شده است

No tags for this post.