کالیب هارپر (Caleb Harper) دو سال پیش دانشجوی کارشناسی ارشد در دانشگاه ام.آی.تی بود. او در آن دوره یک مرزعه هوشمند و شبکه‌ای برای پرورش گوجه فرنگی، کاهو کلم بروکلی در طبقه چهارم مرکز پژوهشی ام.آی.تی ایجاد کرد. او در آن زمان امیدوار بود که بتواند به جامعه علمی ثابت کند که با جمع آوری و پردازش داده‌های مرتبط با کشاورزی می‌توان بازدهی خاک و کیفیت محصولات را افزایش داده و مصرف آب را نیز تا 98 درصد شیوه‌های سنتی کاهش دهد.
با این وجود در آن زمان هیچ راه موثری برای به اشتراک گذاری این داده‌ها با دنیا وجود نداشت. در واقع با وجود پیشرفت قابل توجه در زمینه فناوری های کشاورزی، هیچ کس به یافته‌های او و نیز هدفش توجهی نکرد.
اما هارپر از پروژه‌ای با نام «طرح کشاورزی باز» (Open Agriculture Initiative) رونمایی کرد. این نخستین پلتفرم «متن باز» (open-source) در زمینه کشاورزی در سطح جهانی است که می‌تواند به نوآوران کمک کند تا به پیشرفت هر چه سریعتر این دانش و نیز فناوری‌های مرتبط کمک کنند.
مجله پایپیولار ساینس مصاحبه‌ای با آقای هارپر ترتیب داده و جزئیات بیشتری از این طرح را از وی جویا شده است.
برنامه شما به منظور متن باز کردن کشاورزی طراحی شده است. اما آیا واقعا کشاورزی هم اکنون این گونه نیست؟ به نظر شما آیا همه ما نمی‌دانیم که چگونه باید مثلا گوجه فرنگی را پرورش داد؟
خیر! واقعیت این است که کشاورزی سنتی به شدت بسته است و عده بسیاری کمی از کسانی که در تولید محصولات حضور دارند با جزئیات آن آشنا هستند. برای نمونه چگونه می‌توانم اطلاعاتی در مورد مواد مغذی مصرفی توسط کاهو به دست آورم؟ یا اینکه از کجا می‌توانم داده‌های مربوط به کشاورزی محصولات مختلف در غنا را تهیه کنم؟
ما در این پروژه از افراد در سراسر جهان می‌خواهیم که در حوزه‌های مختلف مرتبط با کشاورزی پژوهش کرده و یافته‌های خود را به صورت آنلاین به اشتراک بگذارند تا به این ترتیب محصولات بیشتر و سالم‌تری در سراسر دنیا پرورش دهیم.
شما گفتید که اطلاعات مربوط به کشاورزی به راحتی در اختیار ما قرار ندارد. اما چه کسانی این اطلاعات ارزشمند را در اختیار دارند و به ما نمی‌دهند؟
هم اکنون بیش از 20 هزار فوت مربع مزرعه سرپوشیده در سراسر دنیا داریم. اما این مزارع هیچ چیز علمی و ارزشمند را ارائه نمی‌دهند.
برای نمونه، در هلند مرکزی به نام «پلنت‌لب» (PlantLab) وجود دارد. در این مرکز تعداد بسیار زیادی محفظه برای پرورش گیاهان مختلف وجود دارد که هر کدام می‌توانند رطوبت، نور و مواد مغذی منحصر به فردی را در اختیار گیاه بگذارند. به این ترتیب می‌توان یک گیاه مشخص را در طیف گسترده‌ای از وضعیت‌ها پرورش داد و نتیجه را با هم مقایسه کرد. تردیدی نیست که کار این مرکز بسیار ارزشمند است، اما مشکل اینجاست که محتوای تولیدی این مرکز با پژوهشگران دیگر به اشتراک گذاشته نمی‌شود. ما می‌خواهیم سامانه‌ای برای به اشتراک گذاری داده‌های مشابه داشته باشیم که می‌توان آن را به نوعی ویکیپدیای کشاورزی نامید.
چگونه می‌خواهید به این هدف برسید؟
یکی از راهکارهایی که بر روی آن کار می‌کنیم، کاشت محصول درون کانتینرهای حمل بار است. این کانتینرها به انواع حسگرها مجهز خواهند بود و شرایط پرورش گیاه نیز در آنها فراهم می‌شود. داده‌های به دست آمده از هر کانتینر توسط مراکز پژوهشی مختلف قابل استفاده خواهد بود.
یکی دیگر از راهکارهای جالب برای این کار، «رایانه شخصی غذا» (Personal Food Computer) است. این دستگاه یک مکعب به ابعاد 60 سانتی متر است که دربردارنده انواع زیرحسگرها، لامپ‌های ال.ای.دی و نیز سیستم آبیاری است. با این دستگاه به راحتی می‌توان دما، میزان دی اکسید کربن، میزان مواد مغذی در خاک، دمای آب و نیز کودهای معدنی را تنظیم کرد. خلاصه اینکه همه عوامل دخیل در رشد گیاه تحت کنترل ما خواهد بود.
حدود ده سال پیش، طرحی متن باز برای کمک به نوآوران سراسر جهان برای طراحی چاپگرهای سه بعدی اجرا شد که به پیشرفت این حوزه انجامید. به نظر می‌رسد که طرح شما نیز این چنین باشد.
دقیقا! رایانه شخصی غذا در واقع یک ربات زیستی است که می‌تواند دانش کشاورزی را از انحصار خارج کرده و داده‌های ارزشمند را در اختیار همه قرار دهد.
به نظر شما آینده این حوزه چگونه است؟
خیلی ها این سوال را از من می‌پرسند و من هم پاسخی به آن ندارم! وضعیت کنونی مثل وضعیت رایانه‌های شخصی حدود 40 سال پیش است. واقعیت آن است که این حوزه زیرشاخه‌های بسیار زیادی خواهد یافت. شاید این دستگاه بتواند برای سرگرمی به کار رود و یا حتی بتوان از آن برای تولید مواد دارویی استفاده کرد. شاید ترکیب چند تا از این دستگاه‌ها بتواند غذای بهتری را برای ما ایجاد کند. در هر صورت باید منتظر ماند و دید که آینده چگونه رقم خواهد خورد.
مترجم: صالح سپهری فر
No tags for this post.