اگر یک ستاره دنبال دار عظیم با زمین برخورد کند، آب اقیانوس ها به جوش می آید و اکسیژن موجود در هوا آتش خواهد گرفت. از بین رفتن بشریت برای ستاره شناسانی که از سیارات دیگر کره زمین را بررسی می کنند، مانند سوسوی نور ضعیفی به نظر می رسد که علیرغم احتمال کم، باید به بررسی آن پرداخت. اگر ما بتوانیم چنین اثراتی را بر روی سایر سیارات دور افتاده تشخیص بدهیم می توانیم درباره سیستم های ستاره ای اطلاعات زیادی به دست آوریم.
تیمی از اخترشناسان در کاری پژوهشی سعی دارند بفهمند که اگر چنین پدیده هایی در سیارات دور اتفاق بیفتد، ساکنان زمین آن را به چه شکلی خواهند دید. محققان برای انجام این پژوهش به بررسی ستاره دنباله دار Shoemaker-Levy 9 پرداختند. این ستاره در سال 1994 به سیاره مشتری برخورد کرده بود. بر اساس تحلیل های آنها، اگر شخصی در خارج از منظومه شمسی وجود داشت ممکن بود این پدیده را ماه ها پس از وقوع آن به صورت نور مرئی کوچکی می دید که از سیاره مشتری ساتع شده است. اما در طول موج مادون قرمز نزدیک، مشتری بسیار روشن تر به نظر می رسد زیرا گرد و غبار های باقی مانده از ستاره دنباله دار جلو ابرهای ضخیمی که متان موجود در جو تشکیل می شوند را خواهد گرفت. لازم به ذکر است که این ابرها معمولا نور ستارگان را جذب می کند.
ستاره شناسان با استفاده از این دانش و هم چنین نسل بعدی تلسکوپ ها، احتمالا به زودی می توانند برخورد ستاره های دنباله دار با سیارات هم اندازه مشتری که در خارج از منظومه شمسی قرار دارند را تشخیص دهند. شایان ذکر است که تماشای برخورد یک ستاره دنباله دار با سیاره ای به اندازه زمین نیازمند تلسکوپ های قوی تری است زیرا سیاره ما نسبت به مشتری بسیار کوچک تر و کم نور تر است.
No tags for this post.