روشی برای شناسایی گونه‌های در معرض خطر
برخی گونه‌ها ممکن است هنگامی که قادر نباشند به راحتی با تغییرات محیط زیست کنار آیند یا خود را در برابر بیماری‌های جدید مصون نگه دارند با خطر انقراض روبرو شوند.
تنوع ژنتیکی، فاکتوری کلیدی در حفظ بقای طولانی‌مدت یک گونه است. در این بررسی مشخص شد جمعیتی از گونه‌های جانوری که تنوع ژنتیکی محدودی دارند این شانس را نخواهند داشت که با گذشت زمان از خود استقامت بیشتری نشان دهند. همچنین این روش نسبت به متدهای فعلی برای تشخیص گونه‌های نیازمند به اقدامات حفاظتی، کارآیی بیشتر و موثرتری دارد.
در این بررسی گروهی از کارشناسان دانشگاه «پردو» در ایالت ایندیانای آمریکا، وضعیت ژن‌های کروموزوم را با هدف تخمین میزان از دست رفتن تنوع ژنتیکی میان جمعیت گونه‌های حیات وحش، مورد مطالعه قرار دادند. در این روش این امکان فراهم شد تا یک رویکرد آماری برای ارزیابی تعداد نسل باقی مانده پیش از آنکه تنوع ژنتیکی به آستانه حداقلی برسد ارائه شود. در این مطالعه، کارشناسان آمریکایی یک تنوع ژنتیکی کاهش یافته‌ای را میان گونه‌های در معرض خطر مشاهده کردند.
به گزارش ایسنا، این کارشناسان همچنین بسیاری از روش‌های تعیین‌کننده اینکه یک گونه در معرض تهدید یا خطر انقراض قرار دارد را تایید کردند. این تیم کارشناسی فهرست قرمز اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت را بررسی کردند تا متوجه شوند که اطلاعات این فهرست به چه میزان در تشخیص تنوع ژنتیکی ضعیف در جانداران موثر است هرچند آنها دریافتند که معیارهای این سازمان برای انتخاب گونه‌های در معرض خطر و آسیب‌پذیر، ارتباط نزدیکی با تنوع زیستی ندارد.
No tags for this post.
