اگر به هر نقطه ای از جهان نگاه کنیم، مرغ و تخم مرغ به عنوان یکی از منابع اصلی پروتئین در میان انسان ها مورد استفاده قرار می گیرد. به همین دلیلی نیز تا به امروز دانشمندان برای بالا بردن میزان تولید مرغ و تخم مرغ در جهان فعالیت های متعددی را انجام داده اند. با این وجود، مرغ ها حیوانات مولدی هستند و غریزه شان آنها را به نشستن بر روی تخم هایشان ترغیب می کند. اما این غریزه برای کشاورزانی که مرغ ها را برای به دست آوردن تخم مرغشان پرورش می دهند دردسر ساز است.
دانشمندان دریافته اند که هرچقدر زمانی که یک مرغ برای نشستن بر روی تخم هایش صرف می کند بیش تر باشد، تعداد تخم های گذاشته شده توسط او نیز به همان نسبت کاهش خواهد یافت. در نتیجه می توان این گونه برداشت کرد که زمان صرف شده برای گرم نگه داشتن تخم ها می توانست صرف تخم گذاری شود. همین موضوع نیز دستمایه این شده است که دانشمندان راهکاری برای بالاتر بردن میزان تولید تخم مرغ بیابند.
یک اساس ژنتیکی درباره ساختار عملکرد در مرغ هایی که مایل هستند تا از فرزندان خود مراقبت کنند وجود دارد. ژنی خاص به نام DRD1 موظف است که میزان نشستن مرغ بر روی تخم هایش را کنترل کند. این ژن حتی موجب می شود که مرغ در دورانی که از تخم خود مراقبت می کند، اجازه آسیب رساندن به تخم ها را از خروس ها بگیرد.
حال دانشمندان دریافته اند که زمانی که این ژن در نژاد خاصی از مرغ ها سرکوب می شود، مرغ ها نسبت به تخم های خود بی تفاوت می شوند. این جهش ژنتیکی برای اولین بار در مرغ های لگ هورن (Leghorn) اتفاق افتاد و به این ترتیب دانشمندان برای تولید تخم مرغ بیشتر، این جهش را به مرغ های دیگر نیز سرایت دادند. حال این موضوع به یک راه حل عمده در بسیاری از مراکز حرفه ای نگهداری از مرغ تبدیل شده است و بسیاری از نژادهای فعلی موجود از مرغ ها به صورت ژنتیکی به نوعی دستکاری شده اند که به جای نشستن بر روی تخم های خود، کمیت و تعداد تخم ها را بالا می برند.
No tags for this post.