محققان زیادی تاکنون به دنبال ساخت نانولوله با کمک روش مونتاژ خودبه‌خودی DNA محلول (spontaneous assembly of DNA in solution) بوده‌اند. تیمی از محققان دانشگاه مک گیل (McGill University) روش جدیدی کشف کرده‌اند که نسبت به روش مونتاژ خودبه‌خودی عیوب ساختاری کمتری به همراه دارد. این روش ساخت بلوکی، اندازه و الگوی ساختارهای DNA را بهتر کنترل می‌کند.
امانی حریری ، دانشجوی دکتری دانشکده شیمی مک گیل و محقق اصلی این پروژه، می‌گوید: «ما همانند بازی تتریس، با دستکاری بلوک‌ها یک خط افقی از چندین بلوک ایجاد کردیم و توانستیم نانولوله‌هایی با طول بلند بسازیم. سپس با کمک میکروسکوپ‌های فلوئورسنس با دید بیشتر، توانستیم تشکیل لوله‌ها را در هر مرحله از مونتاژ ببینیم. برای این منظور ما به بلوک‌ها ترکیباتی فلوئورسنت چسباندیم. چسباندن ترکیبات فلوئورسنت ما را قادر ساخت تعداد بلوک‌هایی را که برای ساخت هر نانولوله با یکدیگر ترکیب می‌شوند، بشماریم.» (بازی تتریس، یک بازی ساختمان سازی قدیمی است- مترجم)
این روش در سال‌های اخیر با توسعه میکروسکوپ‌های تک مولکولی جدید ممکن شده‌است. دانشمندان با این میکروسکوپ‌ها و روشن کردن فلوئورسنس هر مولکول قادرند در دنیای نانو به سیر بپردازند. جالب است بدانید این میکروسکوپ جایزه نوبل شیمی در سال 2014 را برنده شده‌است.
به گزارش ستاد توسعه فناوری نانو،تحقیقات حریری با تحقیقات دو پروفسور دیگر به نام‌های گونزالو کوآسا و هانادی سِلیمان گره خورده‌است. تیم تحقیقاتی کوآسا در روش‌های فلوئورسنس تک‌مولکولی تخصص دارند و سِلیمان از شیمی DNA برای طراحی مواد جدید به منظور تحویل دارو و ابزارهای تشخیصی استفاده می‌کند.
کوآسا می‌گوید: «توسعه روش مونتاژ سفارشی از طریق این همکاری، به ما امکان پایش نانولوله را در هنگام ساخت داد. بدین ترتیب ما می‌توانیم ساختار، سختی و ریخت‌شناسی این نانولوله‌ها را ببینیم.»
سِلیمان نیز می‌گوید: «ما می‌خواستیم طول نانولوله‌ها را کنترل کنیم و به صورت تک به تک ریخت‌شناسی آن‌ها را مشخص نماییم.» او متعهد شده‌است بتواند در مقیاس بزرگ و با قیمتی ارزان‌تر این نانولوله را تولید نماید.
گزارش این خبر به صورت کامل در نشریه Nature Chemistry آمده است.
No tags for this post.