اریک گبوئرز، فارغ‌التحصیل رشته معماری دانشگاه دلفت در هلند از رویکرد تقلید زیستی (biomimetic) استفاده کرده که بر پایه جداسازی نمک از آب شور با انرژی خورشیدی است.
سپس نمک به دست آمده با نشاسته گرفته شده از جلبک در آب شور ترکیب شده و آجری ساخته می‌شود که بسیار فشرده‌تر از زمین است و می‌تواند برای ساخت بناهای زیبا در مناطق خشک مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین از آب شیرین حاصل شده نیز می‌توان برای پرورش گیاهان استفاده کرد.
گبوئرز اظهار کرد: در هر دقیقه، 23 هکتار از زمین‌های زراعی تبدیل به بیابان شده و 12 میلیون هکتار زمین را هر ساله از دست می‌دهیم. 52 درصد از زمین‌های مورد استفاده جهان برای کشاورزی تحت تاثیر قرار گرفته و منجر به مشکلاتی برای 1.5 میلیارد نفر در سراسر جهان شده است. در عین حال، جمعیت جهان روزبه‌روز در حال افزایش است و پیش‌بینی می‌شود در سال 2048 به 9 میلیارد نفر برسد. این محاسبه به معنای تقاضای بیشتر برای غذا است و نتیجه آن فرسایش خاک است.
هدف وی از این پروژه، تولید سیستم حلقه‌ای بسته با تولید ضایعات صفر است. بر خلاف فناوری نمک‌زایی سنتی که در آن‌ها، آب‌نمک غلیط دوباره به دریا برگردانده می‌شود و برای اکوسیستم دریایی مضر است، نمک به دست آمده از این روش در ساختمان‌سازی استفاده می‌شود. به دلیل استحکام آجرهای به دست آمده در کنار تنش بسیار کم آن‌ها، از این مواد می‌توان ساخت گنبد و طاق مرسوم در معماری خانه‌های کویری بهره برد.
به دلیل اینکه نمک در برابر رطوبت واکنش خوبی ندارد از این رو، گبوئرز آجرخای نمک دارای نشاسته را با اپوکسی (نوعی پلاستیک) پوشانده است.
از آب مقطر به دست آمده از نمک‌زایی نیز برای رشد مواد غذایی گلخانه‌ای استفاده می‌شود.
گبوئرز در حال حاضر چندین جایزه را برای طراحی جالب خود بدست آورده وبه دنبال همکاری با مهندسان برای توسعه مراحل بعدی این پروژه است. وی حتی طرح جامعی برای ساخت یک شهر نمکی در لوسیل، جنوب دوحه قطر دارد.
به گزارش ایسنا ، کشورهای حاشیه خلیج فارس برای این نوع معماری‌های مبتکرانه بسیار مناسب است زیرا منابع آب شیرین محدود و دسترسی بی‌پایان به آب شور داشته و بسیار خشک و کویری هستند.
No tags for this post.