محققان به رهبری پروفسور ملیک دمیرل، مطالعه خود را با بررسی دندان‌های حلقه‌ای مکنده‌ای آغاز کردند که از ماهی‌های مرکب موجود در مکان‌های مختلف زمین جمع‌آوری شده بودند.
گرچه ترکیب دقیق دندان‌ها در گونه‌های مختلف این ماهی متفاوت است، مشخص شد پروتئین‌هایی که به این دندان‌ها امکان خودترمیم‌شدن را می‌دهد، همواره در آن‌ها وجود داشتند.
با این حال، تولید این پروتئین‌ها در هر ماهی مرکب کاملا پایین بود و این بدین معناست که باید حیوانات زیادی را پردازش کرد تا بتوان مقدار قابل‌استفاده‌ای از این پروتئین را از آن‌ها به دست آورد.
در نهایت، دانشمندان از باکتری‌ها برای تولید همان پروتئین‌ها در آزمایشگاه و جهت استفاده در تولید پلیمر موردنظر استفاده کردند.
پلیمر بدست‌آمده شامل دو بخش است؛ یک بخش ساختاری آن از رشته‌های آمینواسید متصل به اتصالات هیدروژن تشکیل شده اما بخش خودترمیم‌کننده آن دارای شکل نامنظم‌تری است.
در آزمایش‌های انجام شده، نمونه‌ای از این ماده نخست به دو قسمت تقسیم شد و سپس دانشمندان آب گرم و فشار اندک را به قسمت بریدگی اعمال کردند. این موضوع موجب ملحق‌شدن دوباره این دو بخش به یکدیگر شد و زمانی که نمونه ترمیم‌شده در معرض آزمایش‌های تعلیق-وزن قرار گرفت، درست مانند پیش از بریده‌شدن محکم بود.
به گزارش ایسنا، دانشمندان معتقدند شاید بتوان روزی این رویکرد را در ترمیم زخم‌ها و کاربردهای دیگر اعمال کرد.
No tags for this post.