افراد در تمامی سنین ممکن است دچار ارتعاش و لرزش دست و پا شوند. ممکن است در حفظ تعادل خود با مشکل مواجه شده و راه رفتن آنها سخت و دردناک شود. این افراد حتی ممکن است در بلع غذا هم دچار مشکل شده و عضلات صورت آنها عملکردی ضعیف داشته باشد. این گونه افراد مبتلا به بیماری پارکینسون هستند.
احتمال ابتلا پارکینسون به طور معمول در افراد مسن بیشتر از جوانان است، ولی افراد جوان و حتی در موارد نادر، کودکان نیز می‌توانند به آن مبتلا شوند. این بیماری به علت از بین رفتن سلول‌های ترشح کننده دوپامین در بدن بروز می‌دهد. سلول‌های عصبی برای کنترل حرکات ماهیچه‌ها و عضلات بدن از دوپامین استفاده می‌کنند. در نتیجه، در نبود این ماده، عملکرد سلول‌های عصبی دچار اختلال شده و دیگر نمی‌توانند پیام‌های عصبی را به خوبی دریافت و ارسال کنند.
متاسفانه، هیچ درمانی در انتظار افرادی که از این بیماری رنج می‌برند نیست. از طریق روش‌های درمانی فعلی تنها می‌توان شدت این بیماری را کاهش داد. داروهای موجود سطح دوپامین را در مغز افزایش می‌دهند و در نتیجه، علائم بیماری کم خواهد شد. گفته می‌شود که مصرف ویتامین E در کاهش شدت پارکینسون موثر است. ولی آزمایشات متعددی حاکی از آن هستند که این آنتی اکسیدان تاثیر چندانی بر این بیماری ندارد.
با این حال، آنتی اکسیدان دیگری به نام اورات در کاهش شدت این بیماری موثر واقع شده است. مطالعات پیشین نشان داد هر قدر سطح این آنتی اکسیدان در بدن فرد بیشتر باشد، احتمال ابتلا به پارکینسون در او کمتر می‌شود. بر اساس این نتایج، گروهی از پژوهشگران مطالعاتی را روی مدل‌های حیوانی و سلولی پارکینسون انجام دادند.
آنها در این مطالعات دریافتند که علاوه بر آنتی اکسیدان اورات که نقش فعالی در حفاظت از بدن در مقابل بیماری پارکینسون دارد، نبود سلول‌های ستاره‌ای شکل مغز به نام استروسیت‌ها (astrocytes) سبب می‌شود این حفاظت محدود باشد. در نتیجه این یافته، پژوهشگران به منظور دستیابی به شناخت عمیق‌تری از نقش این سلول‌ها در کاهش شدت پارکینسون آزمایشی را به مرحله انجام رساندند.
نتایج این آزمایش حاکی از آن بود که در حضور اورات استروسیت‌ها می‌توانند از سلول‌های ترشح کننده دوپامین در مغز محافظت کنند. مایعی که اطراف استروسیت‌ها را در بر می‌گیرد دارای آنتی اکسیدان دیگری به نام گلوتاتیون (glutathione) است. این آنتی اکسیدان بخشی از مسیری است که توسط پروتئینی به نام Nrf2 کنترل می‌شود. گفتنی است که کمبود این پروتئین در بدن سبب می‌شود در بازسازی سلول‌های عصبی خلل ایجاد شده و فرد بیمار شود.
علاوه بر این، آزمایش انجام شده نشان داد که وجود اورات سبب می‌شود استروسیت‌ها گلوتاتیون بیشتری ترشح کنند و در نتیجه این عمل، مسیر پروتئین Nrf2 فعال شود. حال اگر گلوتاتیون از مایع دورتادور استروسیت‌ها جدا شود، این مایع دیگر نمی‌تواند به شدت قبل از سلول‌های عصبی محافظت کند.
پژوهشگران در آزمایش بعدی قصد دارند نقش فعال بودن پروتئین Nrf2 را در عملکرد حفاظتی اورات مورد بررسی قرار دهند. علاوه بر این، تاثیر مکملی به نام اینوزین (inosine) نیز مورد آزمایش قرار خواهد گرفت. این ماده پس از مصرف در بدن فرد به اورات تبدیل می‌شود. در مطالعات پیشین مصرف مقدار کنترل شده اینوزین، سطح اورات را در 74 بیمار مبتلا به پارکینسون افزایش داد و این روش، عوارض جانبی جدی نیز به همراه نداشت. با این حال، اینوزین را نباید بیش از مقدار مشخصی مصرف کرد زیرا می‌تواند منجر به بروز سنگ کلیه و یا نقرس شود.
نتایج این مطالعات در مجله Neurobiology of Disease به چاپ رسیده است.
No tags for this post.