به گزارش سیناپرس همدان، دانشمندان کالج ترینیتی دوبلین با غربالگری سیستم ایمنی زنان در معرض هپاتیت C( (HCV رازی را کشف کرده‌اند که ممکن است توضیح دهد که چرا برخی از افراد قادر به مقاومت در برابر عفونت‌های ویروسی، از طریق تزریق‌های آلوده ضد D که بیش از 40 سال پیش در ایرلند انجام شده است، هستند.
بین سال‌های 1977 تا 1979 در ایرلند، چندین هزار زن از طریق داروی آنتی‌دی آلوده، در معرض ویروس هپاتیت C قرار گرفتند، این دارو دارویی است که با استفاده از پلاسمای خون اهدایی ساخته می‌شود و به زنان آنتی ژن Rh منفی باردار با جنین Rh مثبت داده می‌شود.
این دارو از ایجاد آنتی بادی هایی که می توانند در بارداری های بعدی خطرناک باشند، جلوگیری می کند. برخی از ضد D مورد استفاده در دوره 1977-1979 به هپاتیت C آلوده بودند.
از این شیوع، سه گروه از مردم قابل شناسایی بودند: کسانی که به طور مزمن آلوده بودند، کسانی که عفونت را با پاسخ آنتی بادی پاک کردند و نیز کسانی که ظاهراً بدون ساختن آنتی بادی در برابر هپاتیت C از عفونت محافظت شدند.
کلیونا اوفارلی، استاد ایمونولوژی مقایسه ای در دانشکده بیوشیمی و ایمونولوژی ترینیتی، نویسنده ارشد مقاله تحقیقاتی است. کلیونا، که در موسسه علوم زیست پزشکی ترینیتی مستقر است، گفت: ما فرض کردیم که زنانی که به نظر می رسد در برابر عفونت HCV مقاومت می کنند، باید یک پاسخ ایمنی ذاتی تقویت شده داشته باشند، که بخشی باستانی از سیستم ایمنی است که به عنوان اولین خط دفاع عمل می کند.
وی افزود: برای آزمایش این موضوع، ما نیاز داشتیم که با زنانی که بیش از چهل سال پیش در معرض ویروس قرار گرفته‌اند، تماس برقرار کنیم و از آنها بخواهیم که با مطالعه سیستم ایمنی آنها به ما کمک کنند تا به دنبال سرنخ‌های علمی باشیم که پاسخ‌های متفاوت آنها را توضیح دهد.
او گفت: بعد از یک کمپین سراسری بیش از 100 زن انتخاب شدند و ما به بینش های منحصر به فرد و مهمی دست یافتیم. این که بسیاری از زنان، که بسیاری از آنها برای مدت طولانی با عوارض پزشکی زندگی کرده‌اند، مایل به کمک بودند، نشان می‌دهد که چقدر مردم می‌خواهند با علم درگیر شوند و به دنبال تحقیقات با پتانسیل ایجاد تأثیرات واقعی و مثبت بر جامعه کمک کنند. ما عمیقا از آنها سپاسگزاریم.
دانشمندان در نهایت تقریباً 40 زن از گروه مقاوم را در کنار 90 زن که قبلاً آلوده شده بودند، پایش کردند. با همکاری انستیتو پاستور در پاریس، آنها تقریباً از 20 زن در هر گروه دعوت کردند تا یک نمونه خون اهدا کنند تا سیستم ایمنی آنها را با مولکول‌هایی که شبیه عفونت ویروسی است و منجر به فعال شدن سیستم ایمنی ذاتی می‌شود، تحریک کنند.
دکتر جیمی سوگرو، مدرس دانشکده بیوشیمی و ایمونولوژی ترینیتی، اولین نویسنده مقاله پژوهشی است. وی گفت: با مقایسه پاسخ زنان مقاوم با آنهایی که مبتلا شدند، متوجه شدیم که اهداکنندگان مقاوم پس از تحریک، پاسخ اینترفرون نوع I افزایش یافته‌اند. اینترفرون های نوع I یک خانواده کلیدی از واسطه های ایمنی ضد ویروسی هستند که نقش مهمی در دفاع در برابر ویروس هایی از جمله هپاتیت C و SARS-CoV-2 یا COVID-19 دارند.
او همچنین می گوید: ما فکر می کنیم که افزایش تولید اینترفرون نوع I توسط اهداکنندگان مقاوم ما، که اکنون تقریباً 40 سال پس از مواجهه اولیه با هپاتیت C دیده می شود، چیزی است که آنها را در برابر عفونت محافظت می کند. این یافته‌ها مهم هستند زیرا مقاومت در برابر عفونت پس از شیوع ویروسی، بسیار نادیده گرفته شده است، در درجه اول به این دلیل که شناسایی افراد مقاوم بسیار دشوار است، از آنجایی که آنها پس از قرار گرفتن در معرض ویروس بیمار نمی‌شوند، لزوما نمی‌دانند که در معرض قرار گرفته‌اند. به همین دلیل است که گروه‌هایی مانند این، اگرچه ماهیت غم‌انگیزی دارند، اما بسیار ارزشمند هستند، آنها فرصتی منحصر به فرد برای مطالعه پاسخ به عفونت‌های ویروسی در یک جمعیت سالم فراهم می‌کنند.
تلاش‌های آزمایشگاه اکنون بر روی استفاده از این یافته‌های بیولوژیکی متمرکز شده است تا ژنتیک مقاومت ویروسی در اهداکنندگان HCV را کشف کند. کار آنها در مورد مقاومت به HCV قبلاً به برانگیختن علاقه بین المللی به مقاومت در برابر سایر عفونت های ویروسی، از جمله SARS-CoV-2، ویروسی که باعث COVID-19 می شود کمک کرده است.
آزمایشگاه اوفارلی با پیوستن به تلاش ژنتیک انسانی COVID ((www.COVIDhge.com و با استخدام اعضایی که به شدت در معرض SARS-CoV-2 بوده اند اما هرگز بیمار نشده اند، جستجوی خود را برای افراد مقاوم به ویروس گسترش داده است.
این مطالعه در ژورنال Cell Reports Medicine منتشر شد.
منبع: medicalxpress
مترجم: سید سپهر ارومیهء