روش های جدید، برای درمان ترکیبی کولیت اولسراتیو

به گزارش سیناپرس، از آنجا که بیماری زایی کولیت اولسراتیو یک فرآیند چند عاملی و چند مرحله ای است، صرفاً مسدود کردن یک سیتوکین التهابی یا هدف ایمونولوژیک ممکن است برای درمان این بیماری کافی نباشد. ممکن است درمان ترکیبی با هدف قرار دادن چندین ژن بیماری زا و مسیرهای کولیت اولسراتیو مورد نیاز باشد.
متأسفانه، استراتژی‌های درمانی فعلی معمولاً مبتنی بر ترکیبات شیمیایی مستقل یا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال هستند و پتانسیل کامل درمان ترکیبی هنوز برای درمان کولیت اولسراتیو محقق نشده است.
با توجه به ویژگی، قدرت و انعطاف‌پذیری RNAهای مداخله‌گر کوچک (siRNA) برای هدف قرار دادن چندین ژن در یک دوز واحد، درمان‌های مبتنی بر siRNA یک استراتژی جذاب برای درمان ترکیبی کولیت اولسراتیو ارائه می‌دهند. با این حال، توسعه یک سیستم تحویل in vivo مناسب برای siRNA ها همچنان یک گلوگاه اصلی درمان RNAi است.
در یک مطالعه جدید منتشر شده در Nature Communications، یک گروه تحقیقاتی مشترک به سرپرستی پروفسور چن-یو ژانگ، شی چن و کیپنگ ژانگ در دانشگاه نانجینگ یک استراتژی زیست شناسی مصنوعی ایجاد کردند که سیستم گردش طبیعی موجود در وزیکول های خارج سلولی کوچک را با مدارهای ژنتیکی مصنوعی ادغام می کند. برای برنامه‌ریزی مجدد سلول های کبد موش‌های نر و نیز به منظور جمع‌آوری چندین siRNA در وزیکول‌های خارج سلولی کوچک ترشحی و تسهیل انتقال in vivo از طریق وزیکول‌های خارج سلولی کوچک در گردش برای درمان ترکیبی مدل‌های موشی کولیت اولسراتیو این اعمال صورت پذیرفت.
به ویژه، تزریق مکرر مدار ژنتیکی چند هدفه طراحی شده برای مهار همزمان TNF-α، B7-1 و اینتگرین α4 به سرعت التهاب روده را تسکین داد و از طریق سرکوب آبشارهای پیش التهابی در ماکروفاژ های موجود در کولون، یک اثر درمانی هم افزایی علیه کولیت اولسراتیو اعمال کرد که سبب مهار سیگنال تحریکی به سلول های T و مسدود کردن سلول های T به محل های التهابی شد.
مهمتر از آن، آنها یک مدار ژنتیکی مبتنی بر AAV را برای القای مهار قابل توجه و پایدار TNF-α، B7-1 و اینتگرین α4 تنها از طریق یک تزریق منفرد طراحی کردند. به طور کلی، این مطالعه یک استراتژی درمانی ترکیبی عملی برای کولیت اولسراتیو ایجاد کرد، که ممکن است جایگزینی برای درمان‌های بیولوژیکی مرسوم که به دو یا چند ترکیب مستقل یا آنتی‌بادی نیاز دارند، ارائه دهد.
این مطالعه به دلایل زیر حائز اهمیت است:
(1)    مدار ژنتیکی چند هدفه به عنوان پلاسمید DNA برهنه یا AAV تشکیل می شود و به سادگی از طریق تزریق داخل وریدی تجویز می شود. سپس، چندین siRNA به طور خود به خود و به طور همزمان توسط کبد تولید می شوند و از طریق سیستم گردش خون وزیکول های خارج سلولی کوچک منتقل می شوند. این طرح، دستگاه‌های تجمعی و حمل و نقل RNA کوچک بدن را قرض می‌گیرد و استراتژی درمان ترکیبی را مجدداً پایه ریزی می‌کند، در نتیجه به مشکل و تنگنا در درمان ترکیبی کولیت اولسراتیو می‌پردازد.
(2)    siRNA خودتجمع یافته به شکل in vivo علائم مشخصه کولیت اولسراتیو را تا حد بهتری نسبت به آنتی بادی TNF-α اینفلیکسیماب کاهش می دهد. از آنجایی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال از برخی محدودیت‌های ذاتی داروهای آنتی‌بادی رنج می‌برند (مانند هزینه‌های بالا، عوارض جانبی جدی و تولید آنتی‌بادی‌ها)، siRNA خود تجمع یافته در داخل بدن، امید قوی برای تبدیل شدن به یک گزینه جدید برای بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو را به ارمغان می آورد.
(3)    این مطالعه زمینه را برای تحویل siRNA ها به مکان های ملتهب و سلول های ایمنی برای تنظیم دقیق پاسخ های ایمنی فراهم می کند. از آنجایی که پاسخ ایمنی بیش فعال مشخصه بسیاری از بیماری های خودایمنی است، انتظار می رود siRNA خودتجمع یافته در داخل بدن، توسعه درمان های جدید را برای سایر بیماری های خودایمنی (مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک و آرتریت روماتوئید) تسریع کند.
این مقاله در نشریه ی Nature Communications منتشر شد.
مترجم: کیانوش کرمی