به گزارش سیناپرس،همانطور که در اروپا پس از موج گرمای بی‌سابقه‌ای که رکوردهای دمایی را شکست و جاده‌ها را ذوب کرد، بهبود می‌یابد، مشخص می‌شود که این فقط مردم نیستند که از اثرات تغییرات آب و هوایی رنج می‌برند، بلکه حیوانات غیرانسانی نیز هستند
به عنوان مثال، مطالعه ای در PNAS منتشر شد، نشان می دهد که گرما باعث پیری زودرس برخی از مارمولک ها می شود.
محققان می گویند مارمولک‌هایی که زنده زا هستند، فرزندانی با تلومرهای کوتاه شده به دنیا می‌آورند، رشته‌هایی از DNA که کروموزوم‌ها را می‌پوشاند تا از حذف شدن محافظت کنند.
این تیم پیشنهاد می‌کند که از آنجایی که این تخریب تدریجی تلومرها می‌تواند به نسل‌ها منتقل شود، ممکن است جبران آسیب دشوار باشد.
آندره دوپوئه، یکی از نویسندگان این مطالعه، زیست شناس در موسسه اقیانوس شناسی IFREMER، در فرانسه، می گوید: وقتی در این دایره رویدادها قرار می گیرید، بازگشت بسیار پیچیده است. "این می تواند به یک دایره باطل تبدیل شود" که محققان آن را "حلقه پیری" می نامند.
این مطالعه بیش از یک دهه را صرف تمرکز بر 10 جمعیت مارمولک معمولی (Zootoca vivipara، همچنین به عنوان مارمولک زنده‌زا) کرد که در سراسر کوه‌های مرکزی در در فرانسه زندگی می‌کردند. در طول این مطالعه، دوپو و تیمش نمونه های خون و بافت صدها مارمولک را جمع آوری و تجزیه و تحلیل کردند.
محققان دریافتند که جمعیت‌هایی که در مکان‌های گرم‌تر زندگی می‌کنند، فرزندانی با تلومرهای ناهنجارتر به دنیا می‌آورند. بر اساس میزان آسیب، تیم بعید می دانست که این افراد به اندازه کافی زنده بمانند تا تولید مثل کنند. به طور معمول، این کلاهک های کروموزومی به طور طبیعی با بالا رفتن سن حیوان تخریب می شوند که نتیجه تجمعی استرس مادام العمر است. اما کار قبلی نشان داده است که استرس زودهنگام و طولانی مدت می‌تواند سرعت تخریب را تسریع کند و منجر به تلومرهای کوتاه‌تر شود که به نوبه خود به نسل بعدی منتقل می‌شوند.
ژرمن اوریزائولا، بوم‌شناس تکاملی می گوید : مرتبط‌ترین نتیجه این مقاله، تشخیص تمایل بسیار نگران‌کننده به سمت تلومرهای کوتاه‌تر – و در نتیجه، پیری سریع‌تر – در جمعیت‌هایی است که در معرض شرایط آب و هوایی سخت‌تر برای گونه‌ها هستند. اویدو در اسپانیا که در این مطالعه شرکت نداشت، به پست می‌گوید و اضافه می‌کند که چنین جمعیت‌هایی در خطر انقراض بیشتری قرار دارند.
در طول این مطالعه، جمعیتی که در گرم‌ترین مکان مورد مطالعه تیم، یعنی منطقه‌ای در اطراف مونت کارو در فرانسه زندگی می‌کردند، به‌طور کامل ناپدید شدند و اکنون شبه منقرض شده در نظر گرفته می‌شوند. دوپو به پست می گوید: در واقع بسیار غم انگیز بود. این چیزی است که واقعاً با سرعتی سریع در حال وقوع است.
اما دوپو می‌گوید که نتایج ممکن است نشانگر جدیدی برای قضاوت در مورد ثبات جمعیت و اینکه آیا تلاش‌های حفاظتی تأثیر دارد یا خیر، ارائه دهد. این نه تنها در مارمولک‌ها، بلکه در هر گونه‌ای که می‌توان برای ارزیابی طول تلومر نمونه‌برداری کرد، صادق است.
او می‌گوید: ما فقط می‌توانیم از افراد در جمعیت‌ها نمونه‌برداری کنیم و طول آن‌ها را تشخیص دهیم و می‌توانیم بگوییم، خوب، این یکی خوب است. این یکی واقعا وضعیت بدی دارد.
منبع : the-scientist.com
مترجم : سید سپهر ارومیهء