به گزارش خبر گزاری سیناپرس، استرس روانی حاد و مزمن با تأثیر بر جمعیت گلبول‌های سفید خون می‌تواند توانایی بدن را برای مقابله با عفونت کاهش دهد، اما نحوه ارتباط مغز با سیستم ایمنی برای انجام این کار مشخص نیست. فیلیپ سویرسکی، استاد دانشکده پزشکی ایکان در مونت سینای، نیویورک، این شکل از ارتباط بین اندامی را بررسی می کند. سویرسکی می‌گوید: یک سوال بزرگ این است که چگونه اندام‌های مختلف در سیستم‌های ما به عوامل خارجی و تغییرات سبک زندگی، چه خواب، رژیم غذایی، ورزش یا استرس واکنش نشان می‌دهند، زیرا سیستم‌های بدن ما واقعاً با نوسانات محیط سازگار می‌شوند.
در مطالعه اخیر منتشر شده در نیچر، سویرسکی و همکارانش نشان دادند که القای استرس حاد در موش ها باعث تغییرات عمیق در سیستم ایمنی بدن می شود. به طور خاص، سلول های B و T غدد لنفاوی را ترک کردند و به سرعت به مغز استخوان مهاجرت کردند. ولفرام پولر، محقق-پزشکی و نویسنده اول این مطالعه، گفت: «هر دوی ما از دیدن اینکه این تغییرات ایمنی در دوره‌های بسیار کوتاه استرس چقدر عظیم است، بسیار شگفت زده شدیم. در نتیجه، این تغییرات سیستم ایمنی ناشی از استرس تأثیر عمیقی بر حساسیت به بیماری داشت و توانایی موش برای تحمل آنفولانزا یا عفونت‌های SARS-CoV-2 را کاهش داد.
در مرحله بعد، تیم سویرسکی می خواستند شبکه های مغزی خاصی را که باعث این تغییر فیزیکی در سیستم ایمنی بدن شده اند، شناسایی کنند. محققان ابتدا هیپوتالاموس پارا بطنی (PVH) را بررسی کردند، ناحیه ای که توسط سیستم عصبی سمپاتیک (SNS) کنترل می شود و در استرس و واکنش مبارزه یا فرار مهم است. با فعال یا غیرفعال کردن نورون های خاص در PVH، محققان دریافتند که آنها می توانند مهاجرت لکوسیت ها به مغز استخوان را تحریک یا کاهش دهند. از آنجایی که بافت‌های لنفاوی نقش عمده‌ای در تحمل ایمنی دارند، آنها بیماری خودایمنی را در موش‌ها مدل‌سازی کردند و دریافتند که در هنگام استرس، این موش‌ها به دلیل مهاجرت سلول‌های ایمنی به دور از غدد لنفاوی، پیامدهای مضر کمتری مانند التهاب و فلج را نشان می‌دهند. این آزمایش‌ها جنبه مهمی را نشان داد که چگونه استرس روانی می‌تواند پاسخ‌های منجر به اختلالات خودایمنی را کاهش دهد و در عین حال توانایی بدن برای مقاومت در برابر بیماری‌های عفونی را کاهش دهد.
تیم سویرسکی همچنین دریافت که در پاسخ به استرس حاد، نوتروفیل‌ها در چندین بافت شایع‌تر شدند. نوتروفیل ها به ترمیم آسیب بافتی کمک می کنند. بنابراین، توزیع آنها در مناطق مختلف بدن، آن را برای آسیب احتمالی آماده می کند. دانشمندان دوباره به SNS برای یافتن پاسخ نگاه کردند و با شگفتی متوجه شدند که در پاسخ نوتروفیل دخالتی ندارد. در عوض، آنها به دنبال تعدیل کننده های نوتروفیل در خون بودند و CXCL1 را شناسایی کردند، پروتئینی در عضله که در پاسخ به استرس تغییر می کرد. محققان با غیرفعال کردن یا تحریک نورون‌های مدار حرکتی خاص در مغز که برای کنترل حرکات ماهیچه‌ای شناخته می‌شوند، پاسخ نوتروفیل‌ها را تعدیل کردند و این مطالعه را به یکی از اولین پژوهش‌هایی تبدیل کرد که ارتباط مکانیکی مستقیمی را بین یک منطقه خاص مغز و تأثیر آن بر سیستم ایمنی پیدا کرد.
استر اشترنبرگ، مدیر تحقیقات مرکز پزشکی یکپارچه اندرو ویل در دانشگاه آریزونا در توسان گفت: این مقاله به مسیرهای دقیق مغزی می‌پردازد که در تنظیم بخش‌های مختلف پاسخ ایمنی مهم هستند. ، که در مطالعه شرکت نداشت. چقدر زیبا و معجزه آسا است که وقتی آنقدر استرس دارید که باید بجنگید یا فرار کنید – ممکن است زخمی شوید – سیستم ایمنی نوتروفیل ها را دقیقاً به جایی که باید باشند می فرستد.
در حالی که استرس بدن را برای آسیب آماده می کند، همچنین با تضعیف سایر پاسخ های ایمنی بدن را مستعد ابتلا به بیماری های عفونی می کند. سویرسکی و گروهش اکنون به سوالاتی که این یافته‌ها در مورد نحوه برخورد افراد مبتلا به مشکلات اجتماعی-اقتصادی با استرس‌های مزمن یا حاد و اینکه آیا بدن آنها برای مقابله با عفونت‌های ویروسی آماده است، علاقه‌مند هستند. سویرسکی گفت: این رابطه چیزی است که به نظر من ارزش بررسی دارد، تا بررسی کنیم که چگونه برخی از این عوامل اجتماعی-اقتصادی واقعاً سیستم ایمنی ما را در معرض آسیب قرار می دهند.
منبع: the-scientist.com
مترجم: سید سپهر ارومیهء