به گزارش سیناپرس، مطالعات جدید برای اولین بار دقیقاً مشخص کرد که چگونه کتامین به این سرعت عمل می کند و چگونه می توان آن را برای استفاده به عنوان یک دارو بدون عوارض جانبی سازگار کرد.
مطالعه روی موش ها نشان می دهد که کتامین با افزایش فعالیت تعداد بسیار کمی از نورون های جوان، به عنوان یک ضد افسردگی سریع عمل می کند. نورون های جدید همیشه با سرعت آهسته ساخته می شوند. مشخص شده است که افزایش تعداد نورون ها منجر به تغییرات رفتاری می شود.
سایر داروهای ضد افسردگی با افزایش سرعت نوروژنز و به عبارت دیگر افزایش تعداد نورون ها عمل می کنند. اما این اتفاق هفته ها طول می کشد. در مقابل، کتامین به سادگی با افزایش فعالیت نورون های جدید موجود، تغییرات رفتاری ایجاد می کند. این امر می تواند بلافاصله زمانی اتفاق بیفتد که سلول ها توسط کتامین فعال شوند.
دکتر جان کسلر (John Kessler) پژوهشگر ارشد این مطالعات و استاد نورولوژی در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث وسترن می گوید: ما جمعیت سلول ها را به یک پنجره کوچک محدود کردیم. این امر مهم است زیرا وقتی کتامین را به بیماران می دهید، بر مناطق متعددی از مغز تأثیر گذاشته و عوارض جانبی زیادی ایجاد می کند. به گزارش سیناپرس، اما از آنجایی که اکنون می دانیم دقیقاً کدام سلول ها را می خواهیم هدف قرار دهیم، می توانیم داروهایی طراحی کنیم که فقط بر روی آنها تمرکز کنند.
به گفته پژوهشگران، عوارض جانبی کتامین شامل تاری یا دوبینی، حالت تهوع، استفراغ، بی خوابی، خواب آلودگی و اعتیاد است.
کسلر در ادامه گفت: هدف تولید یک داروی ضد افسردگی است که سریع اثر کند، زیرا افراد در آن دوره زمانی خوب عمل نمی کنند. اگر شما به شدت افسرده هستید و شروع به مصرف داروهای خود کرده اید و هیچ اتفاقی نمی افتد، این به خودی خود افسرده کننده است. داشتن چیزی که فورا موثر باشد، تفاوت زیادی ایجاد می کند. او افزود، ما ثابت کردیم که نوروژنز مسئول اثرات رفتاری کتامین است.
دلیل این امر این است که این نورون های تازه متولد شده، سیناپس‌ها یا اتصالات را تشکیل می دهند که سایر سلول ها را در هیپوکامپ فعال می کنند. این جمعیت کوچک سلول ها مانند یک کبریت عمل کرده و آتشی را ایجاد می کنند که دسته ای از فعالیت ها را در بسیاری از سلول های دیگر مشتعل می کند.
به گزارش سیناپرس، کسلر در انتها گفت: با این حال، همچنان درک نشده است که می توان با افزایش فعالیت نورون های جدید بدون افزایش سرعت تولد آنها، تغییرات رفتاری مشابهی را انجام داد.
شرح کامل این مطالعات اخیرا در مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.
مترجم: فاطمه امینی