راز پرورش کدوهای غول‌پیکر
بزرگ ترین کدویی که تاکنون به دست انسان پرورش یافته و در کتاب رکوردهای جهانی نیز ثبت شده، سال 2014 در یکی از این جشنواره ها عرضه شد. این کدو با وزنی برابر با 1056 کیلوگرم عنوان بزرگ ترین محصول کشاورزی و باغی جهان را تاکنون به خود اختصاص داده است، اما چرا کدو می تواند تا این اندازه رشد کند؟ آیا دیگر محصولات کشاورزی نیز از این ویژگی برخوردارند؟
بیشتر کدوهای غول پیکر به یکی از زیرشاخه های این محصول به نام هوبارد (Hubbard) تعلق دارند. این کدوها از توانایی ای به نام افزایش تدریجی اندازه برخوردارند. امروزه در جشنواره های ویژه پرورش این محصول، انواع کدو که آنها هم از نظر دانش گیاه شناسی جزو زیرشاخه های کدوی هوبارد هستند عرضه می شوند.
شاید می پرسید کدوهای بسیار بزرگ و غول پیکر برای چه هدفی پرورش می یابند؟
با بررسی نسبت ترکیبات موجود در این کدوها می بینیم 98 درصد آن از آب تشکیل شده و فقط درصد اندکی قند و نشاسته دارد. به همین دلیل این کدوها به هیچ وجه طعم دلنشینی ندارند. از این رو بیشتر برای دکور و حتی ساخت وسایلی مثل قایق مورد استفاده قرار می گیرند.
بوته های کدویی که محصولی غول پیکر می دهند، فقط یک کدو تولید می کنند. با توجه به این که کدوها حجم زیادی آب مصرف و مساحت زیادی را نیز اشغال می کنند، کاشت آنها به هیچ وجه به صرفه نیست. با این حال چنین محصولی می تواند یک کاربرد بسیار ارزشمند دیگر هم داشته باشد و آن هم کمک به پژوهشگران برای درک هر چه بهتر فرآیند رشد آنهاست.
بتازگی گروهی از پژوهشگران با بررسی ساختار و فیزیولوژی انواع مختلفی از کدوهای غول پیکر و مقایسه آن با نمونه های موجود از انواع بسیار قدیمی آن، سازوکار باردهی بوته های این گیاه و تولید کدوهایی بسیار بزرگ را بررسی کردند. این پژوهشگران تمرکز خود را روی بررسی سیستم آوندی گیاه قرار دارند. آوندها، لوله هایی در گیاه هستند که وظیفه جابه جایی آب و مواد غذایی را در بدنه گیاه به عهده دارند.
پژوهشگران همچنین به بررسی دقیق تر بافت آبکش پرداختند، زیرا این بخش از سیستم آوندی، وظیفه جابه جایی قند را به عهده دارد که کربن مورد نیاز برای رشد گیاه فراهم می کند.
نتیجه این پژوهش مشخص کرد ساختار بافت آبکش در بوته کدوهای غول پیکر تغییری نمی کند و در عوض، تعداد بیشتری از آنها در بدنه گیاه شکل می گیرد. برای درک هر چه بهتر این سازوکار می توانیم فرض کنیم یکسری جاده وجود دارد و خودروهای در حال حرکت در آن نیز مواد مورد نیاز را به مقصد می رسانند.
حال اگر بخواهیم حجم بیشتری از مواد غذایی را به مقصد برسانیم، علاوه بر زیاد کردن تعداد خودروها باید عرض جاده های فعلی را زیاد کنیم یا این که جاده های بیشتری بسازیم. بوته های تولیدکننده کدوهای غول پیکر، رویکرد دوم را برگزیده و بافت های آبکش مجزایی برای انتقال مواد غذایی به میوه ایجاد می کنند.
با وجود این دانشمندان هنوز نتوانسته اند فرمولی برای پیش بینی حداکثر میزان رشد یک کدو یا هر محصول کشاورزی دیگر بیابند، زیرا عوامل مختلفی در تعیین اندازه نهایی یک میوه دخیل هستند.
منبع:جام جم آنلاین
