به گزارش سینا پرس فارس، چارلز رابینز، استاد زیست شناسی حیات وحش دانشگاه ایالتی واشنگتن، گفت: «خرس ها به معنای دقیق، مانند گربه ها گوشتخوار نیستند که رژیم غذایی پر پروتئین مصرف می کنند. در باغ‌وحش‌ها برای همیشه، چه خرس‌های قطبی، چه خرس قهوه‌ای یا خرس تنبل، توصیه می‌شود به آنها طوری غذا بدهید که انگار گوشتخواران با پروتئین بالا هستند. وقتی این کار را می‌کنید، به آرامی آنها را می‌کشید.»
در آزمایش‌های جداگانه، دانشمندان به پانداهای غول‌پیکر اسیر و خرس‌های تنبل، طیف نامحدودی از غذاها را تغذیه کردند تا ترجیحات آنها را قبل از ثبت مشخصات تغذیه‌ای انتخاب‌هایشان رعایت کنند.
آنها کشف کردند که پانداهای غول پیکر، بامبو غنی از پروتئین و کربوهیدرات را که در ساقه های چوبی یافت می شود به برگ ها ترجیح می دهند. آنها گاهی اوقات به طور انحصاری کلم مصرف می کردند. به عنوان مثال، در 98٪ مواقع در ماه مارس.
در مجموعه‌ای از آزمایش‌های تغذیه، شش خرس تنبل در باغ‌وحش‌های کلیولند، لیتل راک و سن دیگو با آووکادو نامحدود، سیب‌زمینی پخته شده، آب پنیر و سیب ارائه شدند. آنها تقریباً به طور انحصاری آووکادوهای غنی از چربی را انتخاب کردند و به طور کلی سیب را نادیده گرفتند. این نشان داد که خرس‌های تنبل رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات را ترجیح می‌دهند، که ممکن است آرایشی مشابه با رژیم وحشی موریانه‌ها و مورچه‌ها و همچنین تخم‌ها و لاروهایشان داشته باشد.
خرس‌های تنبل که بومی هندوستان هستند، معمولاً فقط حدود 17 سال در باغ‌وحش‌های ایالات متحده زندگی می‌کنند که تقریباً 20 سال کمتر از حداکثر طول عمر قابل دستیابی در مراقبت از انسان است. شایع ترین علت مرگ آنها سرطان کبد است.
محققان الگوی مشابهی را در مطالعات قبلی روی خرس‌های قطبی مشاهده کردند که نشان می‌داد خرس‌های قطبی در اسارت، که معمولاً از رژیم غذایی پر پروتئین تغذیه می‌شوند، در صورت داشتن این گزینه، رژیم غذایی غنی از چربی خرس‌های قطبی وحشی را تقلید می‌کنند. خرس های قطبی در باغ وحش ها معمولاً حدود 10 سال زودتر از آنچه باید می میرند، اغلب به دلیل بیماری کلیوی و کبدی. این دو بیماری می توانند از التهاب طولانی مدت آن اندام ها ایجاد شوند که به طور بالقوه به دلیل چندین سال رژیم غذایی نامناسب ایجاد می شود.
آنها دیدند که خرس ها ماهی قزل آلا می خورند، اما پس از آن سرگردان می شوند و ساعت ها صرف یافتن و خوردن توت های کوچک می کنند. با مشاهده این موضوع، آزمایشگاه رابینز شروع به بررسی رژیم غذایی خرس‌های گریزلی کرد که در مرکز خرس نگهداری می‌شوند و دریافتند که آنها بیشترین وزن را با تغذیه ترکیبی از پروتئین، چربی و کربوهیدرات در ترکیب ماهی آزاد و انواع توت‌ها به دست آوردند.
هر هشت نوع خرس، یا Ursids، یک اجداد گوشتخوار داشتند، اما از آن زمان برای خوردن طیف وسیعی از غذا تکامل یافته اند، که به آنها توانایی پخش شدن در مناطق بیشتری را با عدم رقابت مستقیم با گوشتخواران ساکن را می دهد.
رابینز گفت: این فقط منابع غذایی بسیار بیشتری را نسبت به اینکه یک گوشتخوار مستقیم و با پروتئین بالا باشد باز می کند.
مترجم: فاطمه خداپرست
منبع: scitechdaily