به گزارش سینا پرس فارس، آد سینکوتا دیرینه شناس "پالئونتولوژیست" از دانشگاه کالج کورک در ایرلند و همکارانش گزارش دادند که تجزیه و تحلیل جمجمه جزئی یک فسیل 113 میلیون ساله پتروسور نشان داد که خزنده پرنده دو نوع پر دارد. روی سر، این موجود که تصور می‌شود توپانداکتیلوس امپراتور باشد، دارای رشته‌های سبیل مانند، تک و ساختارهای انشعابی پیچیده‌تر، شبیه پرهای پرندگان مدرن بود.
از آنجایی که بافت‌های نرم فسیل نیز به خوبی حفظ شده بودند، تیم تحقیقاتی انواع مختلفی از ملانوزوم‌های حامل رنگدانه را هم در پر و هم در پوست شناسایی کردند. ماریا مک نامارا، دیرین‌بیولوژیست دانشگاه کالج کورک، می‌گوید: این اشکال از «شکل‌های سیگاری(سیگار برگ ) بسیار کشیده تا دیسک‌های صفحه‌مانند صاف» متغیر بودند.
مک نامارا می‌گوید: ملانوزوم‌های کروی کوتاه و کلفت معمولاً با رنگ‌های زرد تا قرمز مایل به قهوه‌ای مرتبط هستند، در حالی که شکل‌های بلندتر با رنگ‌های تیره‌تر مرتبط هستند.
به گفته این تیم، دامنه هندسی ملانوزوم موجود در این نمونه توپانداکتیلوس نشان می دهد که این موجود ممکن است کاملاً رنگارنگ بوده باشد. و این طیف وسیع رنگ، به نوبه خود، اشاره می کند که پرها فقط برای گرم نگه داشتن موجودات نبودند، بلکه ممکن است برای سیگنال های بصری، مانند نمایشگرها برای جذب جفت استفاده شده باشند.
میکروگراف‌های الکترونی، اسکن بافت‌های نرم جمجمه فسیل‌شده یک پتروزار نشان می‌دهد که انواع مختلف پرها حاوی اشکال مختلفی از ملانوزوم‌های حامل رنگدانه هستند، وتصور می شود که اشکال ملانوزوم با رنگ مرتبط هستند، در ردیف بالا، رشته‌های ساده سبیل مانند حاوی ملانوزوم‌های کشیده بودند که رنگ‌های تیره‌تری را نشان می‌داد. در ردیف پایین، پرهای شاخه‌دار پیچیده‌تر حاوی ملانوزوم‌های بیضی شکل بودند که به رنگ‌های زرد یا قرمز روشن‌تر اشاره می‌کردند. میله های مقیاس، همه نشان دهنده 2 میکرومتر است.
دانشمندان در مورد اینکه آیا پتروسارها، اولین پرنده های مهره دار واقعی زمین، پرهای واقعی داشتند یا اینکه بدن آنها از چیزی ابتدایی تر و مو مانند ، به نام "پیکنوفیبر" پوشیده شده بود، بحث کرده اند. اگر خزندگان پرنده پر داشتند، برای پرواز مورد نیاز نبودند. پتروسارها غشاهای فیبری داشتند که بین بالهای بلند و باریکشان کشیده شده بود، و بسیار شبیه خفاش های امروزی بود.
مک نامارا گفت: که برخی ازپرهایی که دو نمونه پتروسور فسیل شده را پوشانده بودند، فقط الیاف پیکنوفیبر ساده نبودند، بلکه الگوهای متمایز، پیچیده و انشعابی مشابه آنچه در پرهای مدرن مشاهده می‌شد نشان دادند.
مک نامارا گفت، نمونه جدید پتروسار «همه اینها را روی سر خود دارد». در این فسیل، «خیلی واضح است. ما پرهایی را می‌بینیم که از هم جدا شده‌اند، نمی‌توان گفت که این یک همپوشانی از ساختارها است.» پرهای فسیل شده شاخه‌های متوالی با طول ثابت را نشان می‌دهند که در تمام طول محور پر امتداد دارند.
مک نامارا در ادامه گفت: اگرچه فسیل‌های پتروسور قبلی که در سال 2018 توضیح داده شد، ملانوزوم‌های حفظ‌شده‌ای داشتند، اما آنها «همانند اشکال وسط جاده ها ، تخم‌های کوچک کوتاه» بودند. در توپانداکتیلوس، "برای اولین بار ما ملانوزوم هایی با هندسه های مختلف را در پرها می بینیم". همه اینها پرهای روشن و رنگارنگ است.
استفن بروسات، دیرینه‌شناس مهره‌داران در دانشگاه ادینبورگ که در این مطالعه شرکت نداشت، می‌گوید پتروسارها واقعاً پر داشتند. او می‌گوید: «نه تنها بسیاری از دایناسورهای معروف در واقع گلوله‌های کرکی بزرگ بودند، بلکه بسیاری از پتروسورها نیز چنین بودند.
بروسات می افزاید: آنچه این مطالعه نشان می دهد این است که پرها صرفاً پرنده یا حتی فقط یک دایناسور نیستند، بلکه پرها در طول زمان، حتی عمیق تر تکامل یافته اند. و از آنجایی که پتروسارها دارای غشای بال، برای پرواز بودند، پرهای آنها باید اهداف دیگری مانند عایق کاری و ارتباط را انجام می داد.
مک نامارا می گوید، ممکن است دایناسورها و پتروسورها به طور مستقل این پرهای رنگارنگ را تکامل داده باشند. اما پیچیدگی ساختاری مشترک رنگدانه‌ها در هر دو گروه خزندگان باعث می‌شود "به احتمال زیاد از یک نیای مشترک در تریاس اولیه مشتق شده باشد."
مترجم:
منبع: