به گزارش سینا پرس فارس، دانشمندان به تازگی چرخش یکی از عظیم‌ترین سیاهچالههای موجود در کیهان شناخته‌شده را اندازه‌گیری کرده‌اند و این موضوع ممکن است نظریه‌ای با حدسیات تیره‌و‌تار و خشن را تایید کنند که بر اساس آن دریابیم بزرگ‌ترین سیاهچالهها چگونه به اندازه غول‌پیکر خود می‌رسند.
دانشمندان موسسه نجوم دانشگاه کمبریج، رصدخانه پرتو ایکس چاندرای ناسا» را به کار گرفتند تا تابش اشعه ایکس یک سیاهچاله عظیم در مرکز یک کهکشان در فاصله ۳.۴ میلیارد سال نوری با نام H1821 643، را بررسی کنند. آن‌ها با اندازه‌گیری تغییرات در گسیل پرتو ایکس، توانستند سرعت چرخش سیاهچاله را که یکی از ویژگی‌های اصلی سیاهچالهها است، اندازه‌گیری کنند و متوجه شدند که به مراتب کندتر از اغلب سیاهچالههای کوچک‌تر، گرداگرد خود می‌چرخد.
کریستوفر رینولدز، ستاره‌شناس موسسه نجوم در بیانیه‌ای گفت: «دریافتیم که سرعت چرخش سیاهچاله واقع در [کهکشان] H1821 643 تقریبا نصف سرعت چرخش اغلب سیاهچالههای با جرم بین یک میلیون تا ده میلیون برابر خورشید است.» او افزود: «پرسش بسیار مهم و دشوار (The million-dollar question)، این است: چرا؟»
رینولدز از نویسندگان پژوهش جدیدی است که بر اساس مشاهدات چاندرا انجام شده است و در مجله «اطلاعیه‌های ماهانه انجمن سلطنتی نجوم» (MNRAS) انتشار یافته و در پایگاه آنلاین داده‌های آکادمیک «آرکایو» (Arxiv.org) در دسترس است. او و همکارانش خاطرنشان می‌کنند که پاسخ این پرسش مهم و دشوار، ممکن است نظریه‌ای را تایید کند که [توضیح می‌دهد] بزرگ‌ترین سیاهچالهها چگونه به این اندازه عظیم می‌رسند: با بلعیدن سیاهچالههای دیگر.
سیاهچالهها اجرامی اسرارآمیزند که اغلب از طریق مشاهده اثرات آن‌ها بر ماده اطراف‌شان شناخته می‌شوند: هیچ نوری از افق حادثه رویداد سیاهچاله نمی‌گریزد. و حتی تصاویر مستقیم اخیر از سیاهچالهها در کهکشان مسیه ۸۷ (M87) و [تصویر سیاه‌چاله‌ای واقع در] مرکز «کهکشان راه شیری» خودمان، صرفا سایه‌های سیاهچاله است که گرداگرد گاز داغی را که در اطراف آن‌ها می‌چرخد تا بلعیده شود، احاطه کرده است.
گزارش: محمدرضا قشقایی زاده