به گزارش سینا پرس فارس، دانشمندان زمانی تصور می‌کردند بهترین مکان برای جست‌وجوی حیات فرازمینی، سیاره‌هایی است که در منطقه زیست‌پذیر ستاره خود، یا منطقه «گُلدی‌لاکس» قرار دارند، بازه‌ای محدود از مدارهایی که در آن، آب بر روی سطح سیاره به شکل مایع باقی می‌ماند. ناحیه زیست‌پذیر در اطراف خورشید ما، از خارج مدار زهره تا بیرون از مدار مریخ امتداد دارد و زمین دقیقا در میانه آن است.
پژوهشگران دانشگاه‌های برن و زوریخ نتیجه گرفتند که برخی سیارات فراخورشیدی ابرزمین سیارات سنگی بین ۲ تا ۱۰ برابر جرم زمین ممکن است در فواصل ۱۰ برابر زمین از خورشید، برای انواعی از حیات، زیست‌پذیر بمانند. برخی از سیارات حتی می‌توانند ده‌ها میلیارد سال پس از رانده شدن از منظومه ستاره‌ای خود زیست‌پذیر باقی بمانند و بدون اینکه ستاره‌ای برای خودشان داشته باشند، به مناطقی عجیب شبیه به نقاط سرسبز در میان صحرا تبدیل شوند که در فضای بین ستاره‌ای سرگردانند.
نکته ای که وجود دارد، این اَبَرزمین‌های زیست‌پذیر باید دارای اتمسفر ضخیمی از هیدروژن هلیوم باشند که سطوح این سیارات را مانند قنداق بپیچد و آن‌ها را در برابر سرمای فضا عایق کند. حیات در چنین الگویی بیشتر شبیه حیات در ته یک گودال اقیانوسی در زمین است تا حیات در یک شهر یا جنگل بارانی، اما این مقاله پیش از همه همراه با سایر مطالعات اخیر نشان می‌دهد که حیات در محیط‌های سخت در کیهان امکان‌پذیر است و اینکه اگر دانشمندان فقط بر روی سیارات تماما شبیه به زمین تمرکز کنند، ممکن است بخش مهمی از دانسته‌های [مربوط به جست‌وجوی] حیات را از دست بدهند.
گزارش: محمدرضا قشقایی زاده